Hollywood mocht in de jaren vijftig dan wel proberen om de rijzende populariteit van de televisie te counteren met grootschalige (Panavision)producties, af en toe bewezen kleinere films dat ze ook nog steeds hun mannetje konden staan. Zoals Marty bijvoorbeeld, ironisch genoeg gebaseerd op een televisiefilm uit 1953.

Centraal in deze warme tragikomedie rond ontluikende liefde staat de zachtaardige slager Marty die de dertig ruim is gepasseerd maar nog steeds bij zijn moeder woont en ook nog nooit een vaste relatie met een meisje heeft gehad. Tot wanneer hij in contact komt met de bedeesde en eveneens relatiearme Clara en de vlam in de pan slaat.

Delbert Mann voerde ook de regie van de tv-versie waarin de titelrol werd vertolkt door Rod Steiger. Voor de door de productiestudio van Burt Lancaster en Harold Hecht geproduceerde bioscoopversie werd Ernest Borgnine gecast. En die won er meteen een Oscar voor de mannelijke hoofdrol voor. Vielen ook in de Oscarprijzen: de film, de regie en het geadapteerd scenario van Paddy Chayevsky. Ook in Cannes was Marty geliefd en geprezen, met de Gouden Palm als lauwerresultaat.

Mann – die hier zijn langspeelbioscoopdebuut maakt – wist aanvankelijk niet wie te casten in de mannelijke hoofdrol. Het was Robert Aldrich die Mann adviseerde om voor Borgnine te kiezen. Een keuze die Lancaster – die met Borgnine had samengewerkt voor From Here To Eternity – genegen was. En dat terwijl United Artists probeerde om Marlon Brando aan boord te krijgen. Voor de rol van Clara zag het ernaar uit dat Nancy Marchand haar televisierol zou hernemen. Dat was buiten de waard gerekend, of in dit geval Betsy Blair, die hard lobbyde om de vrouwelijke hoofdrol te mogen vertolken. Omdat ze verdacht was van communistische sympathiëen, leek dit een verloren gevecht. Totdat haar toenmalige echtgenoot Gene Kelly er zijn schouders onder zette. Hij dreigde er bij MGM mee om zich terug te trekken uit It’s Always Fair Weather indien Blair de rol niet zou krijgen. Waarop MGM het lobbywerk bij United Artists verder zette en Blair naast Borgine mocht aantreden.

Of hoe alles uiteindelijk netjes op zijn plaats viel bij een kleine film die uitgroeide tot een onsterfelijke working class klassieker. Triviale dollaruitsmijter: het budget dat Lancaster en Hecht besteedden voor de Oscarcampagne (vierhonderdduizend dollar) lag uiteindelijk hoger dan de eigenlijke productie (net geen driehonderdduizend dollar) had gekost.