Nogal wat referentiepunten in deze derde worp van Sébastien Marnier: Chabrol, Hitchcock, De Palma … veel meug om terug te vinden in L’Origine Du Mal.

Op de markt gegooid als een moordthriller, maar tegelijkertijd is het ook een sardonische komedie en een somptueus babbelbanket. Fans van realistische scenario’s zullen waarschijnlijk iets minder geneigd zijn om te juichen dan die van kunstzinnig gedecoreerde cadrages. Ook hier veel meugen dus. En gadingen. Iedereen die niet vies is van een stuiterende spielerei zou die hier alvast over de bol moeten kunnen aaien.

De plotopzet van deze bouillabaisse komt met een fikse schuit Agatha Christie: brombeermiljonair Serge (Jacques Weber) woont in een statisch herenhuis waar hij het gezelschap moet zien te dulden van zijn echtgenote Louise (Dominique Blanc), zijn bemoeizieke dochter George (Doria Tillier), zijn kleindochter Jeanne (Celeste Brunnquell) en zijn huishoudster Agnes (Veronique Ruggia). Op een dag krijgt de man een telefoon van Stéphane (Laure Calamy), zijn dochter uit een eerder huwelijk die hij eigenlijk enkel maar als kind heeft gekend. Die laat weten dat zij haar vader eigenlijk eens ten goede wil ontmoeten en haar komst op het landgoed zorgt voor nogal wat mais enfin strubbelingen en vijandige reacties. Niet in het minst omdat lang niet alles is wat het lijkt. Zo blijkt.

Marnier gaat meer dan eens in visuele overdrive: zo zal de decorplanning in het landhuis heel wat binnenhuisarchitecten rode oren en groene vingers bezorgen. Plotgewijs zullen het vooral de liefhebbers van zwartgallige serpentinecinema zijn die zich kunnen laven, douchen en baden. Het zootje boosaardig ongeregeld dat hier twee uur om aandacht smeekt, steekt immers met genoegzaam genoegen genoeg dolken in elkaars rug om in luidruchtig geschater los te barsten. Wat bij zoveel slimme boosaardigheid wis en waarachtig is toegestaan.

Regiematig valt trouwens ook alles in de plooien, getuige een paar somptueus ingelaste splitscreenintermezzo’s. Weet je meteen ook waar de De Palma-referentie zijn oorsprong vindt. Marnier knauwt en grauwt voluit naar de excessen van egocentrisch materialisme en weet zijn sarcasme in te bedden in een stekelige doolhofplot. Flipperkastcinema met nogal wat bonuspunten dus deze L’Origine Du Mal. Wie een vileine glimlach op het gezicht wil toveren weet welke film tot hem/haar/hen/het te nemen.