Vier jaar geleden liet Steven Soderbergh optekenen dat hij het filmmaken wou laten voor wat het was. Zijn dagen ging hij vullen met het verkennen van andere horizonten zoals het productioneel in goede banen leiden van de ziekenhuisserie “The Knick”, met creatief luieren … met van alles wat, maar met Hollywood was het over en uit, schluss en gedaan. Enkel de televisiefilm annex Liberaceografie “Behind The Candelabra” wou hij nog afwerken. En wie dropt er vier jaar na dat zelfaangekondigde afscheid toch een nieuwe film in de zalen? Soderbergh natuurlijk. Blijkbaar had hij opnieuw zin om achter de camera plaats te nemen, en het van speel- en spelplezier druipende “Logan Lucky” is al meteen een schot in de escapismeroos.

Het is net Soderberghs versatiele talent als filmkunstenaar dat van hem een van de opvallendste Amerikaanse cineasten van de laatste decennia maakt. Met zijn debuut “Sex, Lies And Videotape” won hij in 1989 de Gouden Palm in Cannes en in de daaropvolgende decennia wisselde hij experimentele arthouse af met stevige blockbusters. Niet al zijn films zijn geslaagd, maar ze zijn wel allemaal interessant. Voor “Logan Lucky” ging Soderbergh niet aankloppen aan de grote Hollywoodpoort. Hij koos ervoor om door een openstaande zijdeur binnen te stappen. Hij zorgde zelf voor de financiering door de rechten vooraf te verkopen aan buitenlandse distributeurs, besloot om de film in Amerika zelf in de zalen te brengen en superviseerde zelf de marketingcampagne. Een zelf-aanpak die hem in staat stelde om de kosten te drukken en het financiële plaatje in de gaten te houden, en die hem daarnaast ook creatieve autonomie gaf.

Moeilijk heeft Soderbergh het zich niet gemaakt voor zijn comeback: “Logan Lucky” ligt als overvalkomedie netjes in het verlengde van zijn “Ocean’s”-trilogie. Soderbergh gaat zelfs zo ver dat hij een “Ocean’s Seven-Eleven”-verwijzing in de narratie verwerkt. Ditmaal kiest hij niet voor de vergulde glitter van Las Vegas, maar duikt hij het hart van Amerika’s redneckgordel binnen. Niet om de inwoners daar belachelijk te maken, maar om hen een tegendraads geaffectioneerd eerbetoon te schenken. Het is niet toevallig dat John Denvers ‘Take Me Home Country Roads’ met daarin de zinsnede “Almost Heaven, West-Virginia” een prominente plaats krijgt toebedeeld.

Jimmy Logan (Channing Tatum, in zijn vierde samenwerking met Soderbergh) beraamt na zijn ontslag bij en bouwbedrijf een boud plan: samen met zijn broer Clyde (Adam Driver) en de in hechtenis zittende bankovervaller Joe Bang (Daniel Craig) wil hij het Charlotte Motor Speedway racecircuit beroven tijdens de drukste dag van het jaar. En er zitten veel radertjes in dat plan: zo moet Bang op de dag van de overval uit de gevangenis ontsnappen en moet hij ’s avonds terug achter de tralies zitten zodat hij geen langere straf aan zijn broek krijgt. Slechts een van de vele spitante details in een waanzinnig plan dat twee uur lang met de gulle glimlach wordt geserveerd. Over details gesproken: Riley Keough – hier te zien als de zus van de broertjes Logan en eerder een van de bruiden in “Mad Max: Fury Road” - is de dochter van Lisa Marie Presley, en bij stamboomuitbreiding dus de kleindochter van Elvis zaliger. En Michael Jackson (ook al zaliger) was ooit twee jaar haar stiefvader. Jawadde. 

In een cynische bui kan je “Logan Lucky” beschouwen als een niemendalletje en als een verspilling van talent, maar wie de kniesorenmodus afzet zit twee uur kurkdroog gebeiteld met het easy going cinematografisch talent dat Soderbergh met verve in het rond strooit. Zijn volgende is trouwens al ingeblikt: “Unsane” staat aangekondigd als een horrorfilmexperiment dat volledig met de iPhone is opgenomen. Soderbergh blijft dus gewoon lekker eigenzinnig zijn ding doen nu hij die pensioennonsens heeft ingeslikt. Lucky us.   

Gezien op het Filmfestival van Gent.