Het leven: het is geven en nemen. En krijgen. Al heeft regisseur Dan Fogelman maar weinig gekregen voor zijn “Life Itself” buiten gehoon en ogengerol. De recensies op zijn opus waren vernietigend en tijdens het openingsweekend in Amerika bleek meteen dat het grote publiek weinig tot niet geïnteresseerd bleek in wat zowat de ‘weepie of the year’ moest zijn. Waarschijnlijk niet de ontvangst die Fogelman - scenarist van “Cars 2” en “Crazy Stupid Love” en bedenker van de dramedycom “This Is Us” - voor ogen had.

Zeker niet omdat zijn scenario in 2016 nog op het lijstje van meest beloftevolle, nog niet in productie zijnde scripts stond – de zogenaamde black list. En vervolgens gingen Amazon Studios, Universal en Paramount in de clinch voor de distributierechten van de film. Amazon won het pleit, en daar kunnen Universal en Paramount naderhand eigenlijk alleen maar tevreden om zijn.

Al is “Life Itself” beschouwen als de draak van het jaar, misschien wat te kort door de bocht. Daarvoor wordt er door sommigen in de cast toch iets te sterk geacteerd. Maar het ontbreekt Fogelmans hersenspinsel wel degelijk aan waarachtigheid, en dat is nefast voor een film die rond het leven zelf draait. Een narratie opbouwen rond (geforceerd) toeval waarin wordt gespeeld met een onbetrouwbare verteller in de chauffeurszetel zou als titel misschien beter “Manipulation Itself” hebben meegekregen. Nu kan je wel wat eerbied hebben voor de structuur van Fogelmans gekunsteld haakwerk, maar je moet wel al heel snottergevoelig zijn om in de tranentrekvalkuil te belanden die Fogelman met veel te weinig subtiliteit uit zijn koker liet rollen. 

Centraal staat schrijver Will Dempsey (Oscaar Isaac), geplaagd door psychologische problemen, een diepe rouw en een writer’s block na het heengaan van zijn echtgenote (Olivia Wilde). Wills verhaal blijkt het centrale ankerpunt voor een locatie- en generatieoverschrijdend drama waarin alles met elkaar verbonden is. Dat levert een rolprent op die zijn geweer een opvallend aantal keer van schouder verandert, maar zijn salvo’s steeds met traanvocht gesmeerd afvuurt. Behalve misschien de proloog met narratie door Samuel L. Jackson die tegelijkertijd zichzelf vertolkt. Een wtf-jeetje-opener van heeft Fogelman ons daar.

Meer spoilen zou zonde zijn, daar de narratieve ingrepen “Life Itself” tot op zekere hoogte best verrassend houden. Als je geen zin hebt in manipulatieve ‘wenen godverdomme’-striemen in de nek en op de rug zal die verrassing je waarschijnlijk gestolen kunnen worden. Met een script dat eerder geschreven lijkt door een softwarerobot dan door een mens van vlees en bloed loop je dat risico uiteraard. Een middelmaatfilmpje dus, deze gekunstelde salonfähige variante op de geohumane drama’s waarmee Alejandro Gonzalez Inarittu zijn carrière uitbouwde.

Gezien op Film Fest Gent.