Gebaseerd op een waar verhaal is niet hetzelfde als geïnspireerd op een waar verhaal. De tweede invalshoek bevat meestal meer dichterlijke vrijheden of kneedt een volledig nieuw verhaal rond de ware gebeurtenis waarvan sprake. Cineast Stephan Streker kiest voor zijn vierde langspeler resoluut voor de inspiratie en vaart een eigen koers. Al deelt de plot rond een Waals politicus die wordt beschuldigd van moord op zijn vrouw in een hotel in Oostende DNA met de zaak van Waals parlementslid Bernard Wesphael die in november 2013 om dezelfde feiten werd aangehouden. Wesphael werd in 2016 vrijgesproken wegens gebrek aan sluitend bewijs. In L’Ennemi is de schuldvraag niet de echte drijfveer. Is dat wel: het karakteriële zwalpen van een man waarvan een essentieel deel van het leven door zijn handen is geglipt. En daardoor misschien wel zijn eigen grootste vijand is.

De politicus van dienst luistert naar de naam Louis Durieux (Jérémie Renier). Die trouwde halsoverkop met de jongere radiopresentatrice Maeva (Alma Jodorowsky, kleindochter van Alejandro) en hun relatie was van meet af aan stormachtig. Maeva is niet van plan om trofee-echtgenote te zijn en wil vooral ook haar eigengereide zin doen en haar eigen leven leiden. Karakterbotsingen kleuren wat al snel een haat-liefdeverhouding wordt en fataal eindigt in een hotelkamer aan de Belgische kust.

De reconstructie van die avond – en de verhouding in het algemeen – toont de cinematografische souplesse van Streker. Dat Renier en Jodorowsky gepassioneerd acteren is uiteraard ook een dikke plus. Vooral Renier is fenomenaal goed als een man die zich nooit helemaal laat doorgronden en voortdurend met zichzelf en zijn al dan niet-misdaad in de clinch ligt. Dikke acteerduim omhoog hier, zowel tijdens de momenten waarop Renier/Durieux vol van zichzelf is of finaal aan de grond zit.

De sequenties in de gevangenis zijn iets gematigder en laten meer pauze voor ademruimte. Door de relatie tussen Renier en zijn celgenoot (Félix Maritaud) bekijk je de dodelijke nacht uit een andere invalshoek, terwijl je tegelijkertijd een vrij factuele kijk op het Belgische rechtssysteem krijgt. Al kan er ook worden gelachen, getuige de cameo van Bruno Vanden Broecke als laconieke Franssprekende Vlaamse rechter. Niet de enige Flamand die langskomt trouwens: ook Peter Van den Begin, Jeroen Perceval en Sam Louwyck geven akte van presentie.

Het deed-ie ’t of deed-ie ’t niet-vraagstuk dat over L’Ennemi hangt zorgt voor een laagje thrillerglans dat er finaal niet toe doet. L’Ennemi is in de eerste plaats een karakterdrama. Wat Streker netjes aantoont door zijn film op dezelfde poëtische noot te laten eindigen als waar hij mee begon: het sluiten van een cirkel die de pijn van het zijn treffend in de boenwas zet.

Gezien op Film Fest Gent.