Belgische cinema. Roemeense cinema. Mexicaanse cinema. Universele cinema. La Civil laat zich niet in een geografisch hokje stoppen om te tonen dat lang niet iedereen van de wereld is, en de wereld lang niet van iedereen.

Cineaste Teodora Mihai is geboren in Roemenië, en kreeg als achtjarige eind jaren tachtig samen met haar ouders politiek asiel in België, nadat het gezin was gevlucht voor het communistische Ceausescu-regime. Later kon ze gaan studeren in San Francisco waar haar oom en tante verbleven, en het is daar dat ze via een Latijns-Amerikaanse vriendenkring voor het eerst deelgenoot werd van het explosieve kartelgeweld in Mexico. Toen ze jaren later naar Mexico reisde zag ze hoe dat geweld er nog meer uit de voegen was gebarsten, en hoe ook gewone burgers niet veilig waren voor het door de drugsbendes gegenereerde meedogenloze bloedvergieten. Een schrijnende vaststelling die haar inspiratie bezorgde voor wat haar langspeeldebuut zou worden.

Oorspronkelijk wou ze een documentaire draaien over de impact van het drugsgeweld op Mexicaanse kinderen en jongeren, en dit als opvolger voor haar documentaire Waiting For August uit 2014 over zes Roemeense kinderen die op zichzelf zijn aangewezen omdat hun moeder in het buitenland werkt. Het kartelidee werd gaandeweg omgezet naar een speelfilm. Enerzijds omdat ze voor haar documentaire maar weinig medewerking kreeg van de lokale autoriteiten, anderzijds omdat ze tijdens de voorbereiding van de potentiële documentaire Miriam Rodriguez tegen het lijf liep, een vrouw wiens dochter was ontvoerd door het kartel. Miriam bleef niet bij de pakken zitten toen haar dochter spoorloos bleef na het betalen van het losgeld en ging op eigen houtje op zoek naar de daders. Een speurtocht die ze met de dood bekocht, zo goed als zeker uit wraak omdat ze een paar kartelleden achter de tralies had gekregen tijdens de zoektocht naar haar dochter.

Mihai verwerkte samen met auteur/coscenarist Habacuc Antonio De Rosario – die ze in België heeft leren kennen – het verhaal van Miriam in een aangepaste filmische jas. Met op het voorplan een sterke en heel gedreven Arcelia Ramirez als Miriams alter ego Cielo die letterlijk over lijken gaat om uit te zoeken wat er met haar dochter is gebeurd. La Civil is in de eerste plaats een prangend moederportret, maar de film laat zich eveneens bekijken als misdaaddrama met een thrillerondertoon. Wereldcinema dus, maar dan wel gepokt en gemazeld binnen de krijtlijnen van wat zich gemakshalve als toegankelijke Westerse cinema laat omschrijven. Om het bevattelijk mee te geven: La Civil heeft evenveel gemeenschappelijk met het oeuvre van Jean-Luc en Pierre Dardenne – die hier beiden optreden als uitvoerend producent – als met Denis Villeneuves Sicario als met Costa-Gravas’ Missing.

Mihai toont ook dat ieder mens tot geweld in staat is om een geliefde te beschermen of te wreken en dat institutionele corruptie vaak even verwerpelijk is als de gangsterpraktijken die worden bestreden. La Civil laat zich vanuit cinematografisch oogpunt probleemloos aan de borst drukken terwijl het een hartklem plaatst op het zielenheil. En dat in een deel van Mexico waar de Les Humphries Singers en Maria Servaes-Bey maar weinig muzikale zoden aan de dijk kunnen zetten.

Gezien op Film Fest Gent.