Moest ik van M. Night Shyamalan zijn, ik zou toch eens kijken of er niemand in de vuilnisemmer aan het rommelen is. “Knowing”, de nieuwste rampenfilm met Nicolas Cage, heeft immers veel weg van een Shyamalanidee dat haastig op een kladblok is gekrabbeld, maar nadien – wegens een gebrek aan steekhoudende plotverwikkelingen – bij het afval werd gegooid. Voor zover Shyamalan – getuige “Lady In The Water” en “The Happening” – überhaupt nog wel iets bij het afval gooit, tenminste. Het verhaal van “Knowing” is trouwens niet nieuw. Romanschrijfster Ryne Pearson scrheef al ettelijke jaren terug de eerste draft, toen de namen van zowel Rod Lurie (“The Contender, “The Last Castle”) als Richard Kelly (“Donnie Darko”) circuleerden als mogelijke regisseurs.

“Knowing” begint intrigerend. In 1959 stopt een creepy meisje een blad boordevol cijfercombinaties in een tijdscapsule die vijftig jaar later (vlugge rekenwonders weten nu al dat het om 2009 gaat) opnieuw wordt opgegraven op haar school. Anno nu gaat Caleb naar die school, de zoon van professor astrofysica John Koestler (Nicolas Cage). John zorgt zo goed en kwaad als het gaat zelf voor Caleb, nadat zijn vrouw een paar jaar terug om het leven kwam bij een hotelbrand. Terwijl de andere kinderen tekeningen van ruimteschepen en futuristische tuigen in handen krijgen, komt Caleb uiteraard in het bezit van het blad met de cijfercombinaties. Dat schijnbaar gepaard gaat met gefluit en gefluister in de oren en met de verschijning van in zwart geklede mysterieuze geheimzinnigaards.

Cage raakt ook geïntrigeerd door het papier en ontdekt na een avondje speurwerk dat de combinaties zowat alle grote rampen van de laatste vijftig jaar hebben voorspeld, inclusief aantal slachtoffers. Cage ontdekt dat er nog drie rampen zitten aan te komen, die hij prompt wil helpen voorkomen. Aangezien de laatste ramp echter van apocalyptische aard blijkt te zijn, is dit echter makkelijker geschreven dan gedaan…

Eens Cage het geheim achter de cijfercombinaties heeft ontcijferd, blijven de excrementen nogal snel aan de “Knowing”-knikker hangen. Regisseur Alex Proyas (“The Crow”, “Dark City”, “I, Robot”) en het trio scenaristen proberen het mysterie levend te houden door de identiteit van de zwarte fluisteraars nog niet prijs te geven, maar aangezien de nadruk al van bij het begin zwaar op de rouwende Cage ligt, is het niet zo moeilijk om te raden welke knoop tijdens de climax nog moet worden doorgehakt. En dan zijn er nog de actiescènes. Alsof “Knowing” trouw moet blijven aan de ongeschreven blockbusterwetten dat je toch minstens een paar actievolle momenten moet hebben, al lijken die in “Knowing” vooral bedoeld om het publiek wakker te schudden. Vooral de achtervolging in een metrostel is lamentabel. De uitkomst daarvan (vlak voor het metrotel van de rails dondert) maakt nu al kans om uitgeroepen te worden tot gouden framboosscène van het jaar.

Ook typisch Amerikaans: Cage die om de haverklap met een pistool loopt te zwaaien. Het aantal plotgaten wordt er niet minder door: voor iemand die bezorgd is om het welzijn van zijn zoontje, laat Cage hem wel heel vaak alleen in de auto zitten. Kortom, “Knowing” is een rommelig vertelde apocalyptische parabel, die afstevent op een doorzichtige in keukentafelreligie gedrenkte climax. Flets filmpje dus, maar toch fijn gelachen met de tv-uitzending waarin de algemene noodtoestand wordt afgekondigd, en waarin de eerste raad die wordt meegegeven die is om de huisdieren binnen te houden. Klaarblijkelijk een woordvoerder met een zwak voor “Marley And Me”.