Ja, er staat een vuist bij de pictogrammen naast de ’12 jaar’-leeftijdskeuring op de inlay. Maar die zou er ook gestaan hebben indien Will Smith zijn Oscarwinnende rol niet met een vuistslag zou hebben bezegeld op het filmfeestje van het jaar. Zo, die verwijzing hebben we ook gehad, over naar de essentie. En die begint met de vaststelling dat Will Smith hier beter acteert dan in zowat drie vierde van zijn voorgaand oeuvre. Gestolen heeft Smith die Oscar dus niet echt. Wel hard voor gevochten.

Een van de redenen waarom Smith in King Richard excelleert is omdat hij een personage mag vertolken met nogal wat controversieel vlees aan de botten. Dat een deel van die controverse wordt weggemoffeld onder een feelgoodaanpak is uiteraard ironisch: indien de film minder vergoelijkend zou zijn naar het hoofdpersonage toe kreeg je ongetwijfeld een nog scherpere vertolking. Al is de vaststelling dat veel zaken in King Richard wat zijn afgeroomd geen breekpunt. Dit is immers niet de eerste en laatste biografische film die een loopje met de waarheid neemt of zichzelf een hagiografische mijter op het hoofd zet. Zeker niet als het gaat om geautoriseerde biografische kijkstukken: Venus en Serena Williams zijn hier zelfs twee van de uitvoerende producenten en zullen dus ook wel wat in de pap te brokkelen hebben gehad bij het hoe en wat van de uitwerking.

Voor wie zich de voorbije dertig jaar nooit in een love game heeft genesteld of het in Wimbledon hoort donderen: de zussen Williams domineerden na de euro-eeuwwisseling de vrouwentennisranking met een ongezien aantal overwinningen in grandslamtoernooien – zowel in het enkel- als dubbelspel – en bereikten ook allebei de absolute top in het vrouwenklassement, de zogenaamde WTA-ranking. Een prestatie die extra kleur kreeg omdat ze van Afro-Amerikaanse afkomst waren en tennis eigenlijk altijd werd gepercipieerd als een blanke sport, maar nog meer zo omdat de zussen eigenlijk geen tennisachtergrond hadden. Vooraleer ze professioneel werden getraind waren ze allebei al ijzersterke speelsters, en al hun tenniskunde was hen in hun thuishaven Compton bijgebracht door hun moeder en vooral door hun vader.

En die vader is de zelfverklaarde koning waarvan sprake: een man die naar eigen zeggen al voor de geboorte van zijn twee dochters een toekomstplan voor hen had uitgetekend waarbij voor hen beide een gouden tenniscarrière in het verschiet lag. Dat het plan werkte verdient op zijn minst een chapeau en op zijn meest een oorverdovend applaus, al zal Richard Williams altijd een omstreden figuur blijven. Hij was een doorzetter ja, maar tegelijkertijd ook een autoritaire ploert die verre van onbesproken is.

King Richard zit op een karakteriële spreidstand: de film laat zien hoe de man er alles aan deed om zijn kinderen een goede opleiding te geven en niet zomaar hun ziel aan de duivel te verkopen maar hen tegelijkertijd ook beknotte met zijn ‘mijn wil is wet’-mantra. Smith, regisseur Reinaldo Marcus Green en scenarist Zach Baylin mixen het goede en het slechte van Williams in een soort aaibare tussenoplossing waarbij je kan besluiten dat die Williams inderdaad een speciaal figuur was, maar dat je er precies toch goed kon mee lachen.

Zoals de titel aangeeft is vader Williams eigenlijk het centrale ankerpunt, ook al draait het in se natuurlijk allemaal rond de jeugdjaren van Serena en Venus en krijgt de prent zelfs een soort underdog Rocky-textuur mee, inclusief eindmatch waarin het niet per se de winnaar is die het allemaal pakt. De meisjes worden trouwens met verve vertolkt door Saniyya Sidney en Demi Singleton die eens ze waren gecast meteen een tennisopleiding mochten volgen daar ze beide geen voorafgaande affiniteit hadden met de sport. Ook op de toppen van de acteerkunst hier is Jon Bernthal als trainer Rick Macci die tijdens zijn carrière nogal wat grote namen mocht coachen vanuit zijn tennisacademie. Het pingpongacteren tussen hem en Smith is zelfs een van de hoogtepunten van de film.

Slotsom: King Richard werkt zowel als karakterstudie, als fijn acteerstuk en als interessante kijk op het tenniswezen en de financiële excessen daarvan. Wat John McEnroe ook mag beweren: deze bal is wel degelijk binnen.

Voor wat meer achtergrond en duiding sprokkelde de EPK-dienst van Warner een paar featurettes bij elkaar. Je leert wel wat bij over de productie zoals dat heet, maar echt diepgaand is het allemaal niet .