Geschiedenisboeken en naslagwerken - in papieren, digitale, gesproken of wat voor vorm dan ook - blijven handig om je algemene kennis bij te spijkeren, maar uiteraard vullen historische films ook flink wat ‘dat wil ik weten’-gaten. Wie interesse heeft in een opzienbarend verhaal uit de Afro-Amerikaanse burgerrechtenstrijd doet er alvast goed aan om twee uur te reserveren voor het boeiende Judas And The Black Messiah waarin het korte leven van Fred Hampton uit de doeken wordt gedaan. Die op zijn 21e door de politie in nogal dubieuze omstandigheden werd doodgeschoten op 4 december 1969. In 1969 ja … tel daar onder meer nog Woodstock, de maanlanding, het begin van het proces van de Chicago Eight en de moorden door Charles Manson en zijn volgelingen bij en je kan gerust zeggen … wat een jaar was dat zeg.

Hampton - hier vertolkt door een Oscar voor beste mannelijke bijrol winnende Daniel Kaluuya - was de voorzitter van de Black Panther-afdeling in Chicago. De Black Panther Party was een militante beweging die opkwam voor de rechten van Afro-Amerikanen, daarbij het geweld niet schuwde en daardoor frontaal in de vuurlinie van de door J. Edgar Hoover gerunde FBI kwam te liggen. Ook Hampton ging het geweld naar de politiemachten niet uit de weg, maar hij stak tegelijkertijd een verzoenende hand uit naar blanke en Latijns-Amerikaanse organisaties om samen op te komen voor iedereen die door het in zijn ogen blanke fascisme (sociaal) onder vuur lag. Hij was een heel begenadigd spreker en zijn populariteit nam zienderogen toe onder de zwarte bevolking – vandaar zijn omschrijving als black Messiah. De FBI deed er alles aan om de Black Panthers te ontmantelen en keek daarbij niet op een slag onder de gordel meer of minder. Het strategisch plaatsen van infiltranten was een populaire slag. Zo ook binnen de Chicago-affiliatie. De autodief William O’Neal – vertolkt door Lakeith Stanfield - liep tegen de lamp nadat hij zich valselijk uitgaf voor een federaal agent. De FBI gaf O’Neal de keuze: of voor lange tijd achter de tralies verdwijnen of in de Black Panthers infiltreren en helpen om Hampton te klissen. O’Neals rol als Judas leidde uiteindelijk naar een brutale politieraid op het hoofdkwartier van de Black Panthers in december 1969 waar Hampton koelbloedig werd neergeschoten. Waardoor hij in plaats van black Messiah black martyr werd.

Een boeiend verhaal dat regisseur Shaka King met verve in beeld brengt, daarbij steunend op stevige vertolkingen van Kaluuya en Stanfield en een zware make-upcameo van Martin Sheen als Hoover. Vooraleer dit project het levenslicht zag waren er eigenlijk twee projecten rond de Black Panthers en Fred Hampton in de maak, maar beide scenario’s vloeiden uiteindelijk samen tot een sluitend geheel. Verrassen in opbouw of narratie doen King en het scenaristenteam niet: alles wordt netjes rechtlijnig gecondenseerd in een strakke brok klassieke cinema die zijn voorliefde voor Fred Hampton en zijn verwezenlijkingen niet verdoezelt. Wat ook niet hoeft natuurlijk. De focus verleggen naar de veertien agenten van zijn executiepeloton zou eigenlijk een beetje belachelijk zijn.

Een boeiende film over een boeiend tijdsgewricht uit de Amerikaanse geschiedenis met een relevantie die zich uitstrekt tot vandaag – en waarschijnlijk ook tot morgen … meer moet dat niet zijn om drie sterren mee te graaien uit de hoorn des cinemaovervloeds. En twee Oscars uit het Academy Award-pretpakket: naast de Oscar voor mannelijke bijrol viel Judas And The Black Messiah ook nog in de prijzen voor het beste originele lied met als prijsbeest het door H.E.R. vertolkte en tijdens de eindgeneriek te horen Fight For You.

De extra’s bestaan uit twee featurettes uit de electronic press kit waarin dieper wordt ingegaan op de historische achtergrond, de personages van Hampton en O’Neal, de vertolkingen en andere productionele weetjes.