Of hij/het van twintigduizend mijlen diep gekomen is, word niet echt gespecifieerd. Maar dat de reuzenoctopus waarnaar de It in de titel verwijst van diep in de zee is gekomen om een stuk van de Golden Gate Bridge in San Francisco te verorberen is een vaststaand feit. De reden waarom het beest naar boven komt ook: manoeuvres met een atoomduikboot in de Stille Oceaan. Want ja, het was Koude Oorlog in de jaren vijftig hé.

Producent Charles Schneer liet zich voor It Came From Beneath The Sea inspireren door een testexplosie van een waterstofbom bij de Marshall Eilanden en zag daarin een uitstekend uitgangspunt voor een film waarin de Golden Gate Bridge door een door de bom naar de oppervlakte gestuwde octopus wordt aangevallen. B-filmhoncho Sam Katzman hoorde dat het goed was en gaf groen licht voor het project. Het budget van honderdvijftigduizend dollar werd goed besteed. Regisseur Robert Gordon deed opnames aan boord van een echte duikboot, en voor de octopuseffecten werd Ray Harryhausen gecontacteerd. Om de kosten in het gareel te houden gaf hij de octopus wel maar zes poten mee in plaats van acht. En geen kniesoor die het zag. Het klikte trouwens zo goed tussen Harryhausen en Schneer dat de twee tot aan het begin van de jaren tachtig nog ettelijke stopmotionavonturenfilms zouden maken en zo meer dan een generatie jonge filmliefhebbers voorzag van ettelijke fantasievolle dromen op het witte doek.

It Came From Beneath The Sea is trouwens niet enkel om de effecten van Harryhausen verplichte kost. Opvallend ook is hoe er hier omfloerst expliciet wordt omgegaan met vrouwelijke seksualiteit. De manier waarop Faith Domergue zich het hof laat maken door zowel Kenneth Tobey als Donald Curtis en daarbij zelf ook meer dan eens het initiatief neemt is een mooi staaltje van ‘stoute’ jarenvijftigcinema. En dan nog in een film die zich ook tot een jonger publiek richtte. Domergue – een voormalige ontdekking en minnares van Howard Hughes trouwens – kan je met wat goede wil trouwens een voorloper van de latere scream queens noemen, daar ze naast deze zeemonsterfilm ook haar talent mocht tonen in Cult Of The Cobra, This Island Earth en Timeslip, en dat allemaal in 1955.

Dit alles dus om te duiden dat er ook best wat plezier te beleven valt aan It Came From Beneath The Sea als er geen zeemonster te bespeuren is. Zeker omdat Gordons pseudodocumentaire aanpak – een stijlkenmerk van veel monsterfilms uit de jaren vijftig – het tempo strak en de spanning beweeglijk houdt.