Mooi: de strand- en kustfotografie op de locaties op de Bahama’s en op Hawaii. Instant teensletsgevoel gegarandeerd. Ook mooi: de centrale vertolking van George C. Scott, misschien wel een van de meest onderschatte A-acteurs uit de jaren zeventig. Al is dit geenszins zijn beste rol of vertolking. Maar de panache die er nodig is om mee te zijn of te willen zijn met zijn personage stroomt wel degelijk uit Scotts poriën.

En dat personage is een soort alter ego van Ernest Hemingway, op wiens roman annex verhalencyclus Islands in the Stream is gebaseerd. Een roman die Hemingway begin jaren vijftig schreef, maar pas in 1970 werd gepubliceerd, negen jaar na zijn overlijden. De van oorsprong drie verhalen worden in het scenario in vier segmenten ondergebracht. Dat scenario is van de hand van Denne Bart Petitclerc, een persoonlijke kennis van Hemingway. Petitclerc was een voormalig oorlogscorrespondent wiens grootste entertainmentfaam zijn medewerking aan de geschiedschrijvende westernreeksen Bonanza en High Chaparral is.

Petitclerc blijft trouw aan de geest van Hemingways boek, maar wijkt hier en daar ook substantieel af van het proza. En dat speelt zich in het begin van de jaren veertig af in een Caraïbische setting. Protagonist en voormalig beeldhouwer Thomas (Scott) leeft er teruggetrokken na twee gefaalde huwelijken in de Amerikaanse grootstad. Op de achtergrond heerst oorlogsdreiging daar nazi’s en hun sympathisanten hebben het gemunt op Joodse vluchtelingen die Cuba willen bereiken. In het laatste deel van het boek/de film neemt Scott zelfs eigenhandig deel aan een reddingsactie. De hoofdbrok van Islands in the Stream concentreert zich echter op Scotts verleden: hij krijgt bezoek van zijn drie zonen – onder wie Hart Bochner in zijn acteerdebuut – en ook zijn voormalige echtgenote (Claire Bloom) komt langs op zijn eiland in de stroom. Mooi zijlijnweerwerk is er van David Hemmings als Scotts rechterhand/drinkebroervriend die een rol heeft in alle vier de segmenten.

Scott aanvaardde de rol nadat Steve McQueen ze naast hem had neergelegd. Regisseur Franklin J. Schaffner was dus duidelijk op zoek naar een acteur met wie hij al eerder had samengewerkt: McQueen kende hij van Papillon, Scott van Patton. Of was het allemaal toeval? Hollywoodgeheimen, ze durven nogal eens verstrikt zijn in de nevelen van de mist en vice versa.

Het afsluitend oorlogssegment haalt de vaart wat uit de intimistische emoties die beter werken als ze meer subtiel in het verhaal zijn verwerkt. Een film waarin een vlugge blik substantieel mooier is dan een vlammende kogelregen: Islands in the Stream is er zo een. Getuige het middensegment waarin de gelaatsexpressies emotioneel beter in elkaar klikken met de omkaderende jacht op een marlijn. Slotsommatig valt aan de eindmeet te rapen dat dit een ietwat onevenwichtige film is over contemplatie, levenskeuzes en het onvermijdelijke noodlot. Maar die toch het bekijken/afvinken meer dan waard is zoals dat heet: voor de locaties, Scott, Hemmings en de sudderende daadkracht van de stille en/of gestolen blik.