Een kamer met daarin in het midden een doodskist. Eén voor één komen meisjes binnen, je ziet enkel hun benen, schoenen, een rokje dat ze dragen. Allemaal kledij in hetzelfde kleur overigens, een soort uniform als het ware voor de kinderen. Wanneer ze er allemaal zijn wordt de kist geopend. Er ligt ook al een jonge meisje in, van Aziatische origine. Goeiedag, hoe heet jij ? Ik ben Iris. Ik ben Rose. Vera. Selma. Bianca. Laura.
Het vijftal helpt de nieuwkomer uit de kist te stappen en gaat het kind kleden. Schoenen, rokje, maar ook een haarlintje. De kleur van het lint heeft zijn betekenis leggen ze uit nadat ze het mooie zwarte haar hebben gekamd, tot twee staartjes gevlochten en aan beide zijden een lint in verstrengeld. Het blauwe lint is voor het oudste meisje, het rode voor..., enzovoort.

Iris stelt maar weinig vragen en probeert eens ze helemaal aangekleed is en in het park/de grote tuin terechtkomt met C'est quoi ici? wat meer informatie te krijgen. Ici, c'est chez nous klinkt het. Andere vragen die gesteld worden uit nieuwsgierigheid krijgen steevast het antwoord ?  Parce que. Parce que, daarom.
In het domein zijn er vijf huizen, in elk huisje 'wonen' een aantal kindjes. Maar er is ook juffrouw Eva, en juffrouw Edith. Eén van de twee is niet goed te been, gebruikt een stok om haar kreupele been wat minder te belasten. En dan is er tot slot Madeleine, een oudere vrouw die 's avonds de soep uitschept voor de aanwezige kinderen.

Op bepaalde dagen zijn er balletlessen. Het strrakke dagprogramma (opstaan om zo laat, ontbijten op dat uur, gaan slapen om...) wordt iedereen eigengemaakt en heeft zijn belang want elk jaar komt de 'directrice' langs en zij neemt steeds één kindje met een blauw strikje mee. Weg dus van de plaats die de kinderen niet mogen verlaten. De ballet-opleiding wordt soms onderbroken voor korte gesprekjes, zoals het babbeltje waarin de juffrouw meedeelt dat enkel door gehoorzaamheid het geluk kan bereikt worden.

Iris denkt er na een tijd aan om weg te lopen maar men waarschuwt haar voor de gevolgen van een ontsnappingspoging. Buiten zijn er vreemde mensen zeggen haar leeftijdsgenootjes, waarna haar een tekening onder de neus wordt geduwd die verre van bijzonder is. En, o ja, er zijn geen jongens op het domein. Alleen meisjes.

Intrigerend ? Of saai ? Beide eigenlijk. De inlay van deze titel van Paradiso onder het Movie Affairs label roept bijzondere verwachtingen op en maakt meteen duidelijk dat het hier om een prent uit het alternatieve circuit gaat. Eentje waar de kans reëel is dat je met stomheid geslagen bent bij het zien van zoveel klasse. Of een prent die niet gauw genoeg kan voorbij zijn. Innocence behoort tot de tweede categorie. Voor alle duidelijkheid, het is geen vergelijking wanneer we stellen dat de film wat heeft van The Village (afgesloten van de buitenwereld), maar ook wat van The Company van Robert Altman waarmee we dan weer het ballet bedoelen. Gewoon wat vage raakpuntjes, meer niet.

Maar het duurt allemaal ellendig lang. Intrigeert niet, imponeert niet, duurt gewoon verschrikkelijk lang. Moeilijk om volgen is de film niet waardoor een mens niets meer kan doen dan hopen op een filmeinde dat staat als een huis, een ontknoping waarvan je mond open valt van verbazing daar waar je bek de voorbije 7 kwartier enkel maar werd geopend voor het geeuwen.
Maar zelfs dat komt er niet. Er valt natuurlijk van ideen te wisselen over wat allemaal achter het verhaal van deze film steekt, iedereen zal wel zijn eigen mening hebben over het waarom en de manier waarop men de jonge meisjes grootbrengt. Wij ook. Maar het zal je allicht net als ons aan de moed ontbreken om je eigen ideeen hierover nog wereldkundig te maken na het zien van deze bijzonder zwakke film.