“Jaws”, “Star Wars”, “Raiders Of The Lost Ark”, “E.T.”, “Jurassic Park” … geen gebrek aan voorbeelden van blockbusters die – al dan niet met de hulp van professor marketing – genoeg aantrekkingskracht in huis hadden om voor uitpuilende cinemazalen te zorgen of zelfs om het landschap van de evenementencinema te hertekenen. In 1996 passeerde er met “Independence Day” ook zo’n filmpje doorheen de stratosfeer. Kwalitatief past hij niet in bovenstaand rijtje, impactgewijs wel. “Independence Day“ (“ID 4” voor de vrienden) bleek een film bleek te zijn waarvan de voorpret en anticipatie uiteindelijk meer te bieden had dan de uiteindelijke ontlading. Wat meer is: “Independence Day” is in tegenstelling tot bovenstaande en vele andere films ontzettend snel verouderd. Ook al omdat regisseur Roland Emmerich niet stilzat en zich naderhand ontpopte tot een erfgenaam van master of disaster Irwin Allen, met een oeuvre dat steeds groteskere vormen aannam als het aankwam op het in beeld brengen van pandemoniumheksenketels (“The Day After Tomorrow”, “2012”)  die ei zo na het einde van moedertje aarde betekenden.

In 1996 was “Independence Day” hoe dan ook big hype business. En dat had alles te maken met de teasertrailer waarin te zien was hoe buitenaardse wezens het Witte Huis van de aardbodem wegvaagden. Een explosief beeld dat destijds genoeg impact had om wat een eigenlijk een ‘kleine’ sf-film was te laten uitgroeien tot de blockbuster van het jaar, goed voor een wereldwijde recette van meer dan 800 miljoen dollar. Scenariotechnisch zoeken Emmerich en scenariopartner Dean Devlin het niet ver: de aarde wordt belaagd door een vloot buitenaardse wezens die met hun immense vliegende tuigen boven wereldsteden komen hangen om dan vervolgens op hetzelfde moment de aanval in te zetten. Wat uiteraard buiten de waard, de Amerikaanse president en het leger is gerekend. Die slaan immers terug en behoeden zo uiteindelijk de wereld van de totale vernietiging.

Het hoogtepunt – of dieptepunt, afhankelijk van hoe je het bekijkt – in deze (te) lange glijmiddelturbine was de onverbloemd gesuikerde volk en vaderland-speech die president Bill Pullman afsteekt en waarbij zelfs machinegeweer zwaaiende para’s traanfonteinen in de ooghoeken produceren: het uitproestnec plus hilariteitsultra huzarenstuk van “Independence Day”. En wat te denken van straaljageradoreerder Will Smith die een djoef van de week mag uitdelen aan een buitenaardse lelijkerd. En dat alles doorspekt met scheepsladingen ‘held probeert tussen de rampenscenario’s door ook zijn gezin te redden’-clichés, getuige de kronkelingen die wiskundige denktank Jeff Goldblum onderneemt om zijn ex-vrouw aan zijn huissleutelring te binden terwijl hij de UFO-vloot doet kapseizen. Hoe imposant de Oscarwinnende CGI-verwoestingen in 1996 ook oogden, inmiddels hebben we dit allemaal al vele keren meer en beter gezien. “Independence Day” is eerder een reliek van overgebudgetteerde ninetiescinema dan een bonafide klassieker die je puur voor de lol elk jaar nog wel eens opnieuw wil zien.

Ergens is het logisch dat Roland Emmerich en zijn productiepartner Dean Devlin op de proppen kwamen met een sequel op “Independence Day”. Je kan je zelfs de vraag stellen waarom het zo lang heeft geduurd vooraleer “Independence Day 2” er was. Misschien hadden ze gewoon twintig jaar nodig om het woord “Resurgence” door hun doelgroep te laten uitspreken? Vooraleer de minpunten van “Independence Day: Resurgence” in fluorood te omkruisen … er is ook goed nieuws. Hoera hoera. De speelduur klokt af onder de twee uur, en castgewijs zijn Jeff Goldblum, Bill Pullman en Judd Hirsch terug van de partij. En Will Smith niet. Zo is het kaf meteen netjes van het koren gescheiden. Niet dat Smith door Oscarwaardige substituten is vervangen: Liam Hemsworth en nobele onbekende Jessie Usher (die de stiefzoon van Smiths personage vertolkt) zijn duidelijk meer gecast voor hun posterpotentie en hun relatief goedkope marktwaarde dan voor hun acteerfinesses. Niet dat het veel uitmaakt: wie “Independence Day: Resurgence” wil zien, komt in de eerste plaats toch voor de computergestuurde actiesequenties naar de bios gehuppeld. Want Emmerich schept er alweer een duivels genoegen in om onze aardbol te herleiden tot een pakketje schroot met een dun laagje chroom. Den Duits laat zich andermaal goed gaan, en komt met apocalyptische uppercuts op de proppen die goed zijn voor een grinnik of vijf.

Al ligt de nadruk ditmaal toch minder op de rampenravage, maar eerder op het sf-gedeelte. Er is een maanbasis, de aliens komen duidelijker in beeld … de val van continenten en wereldsteden lijkt ditmaal vooral aanwezig omdat ze er nu eenmaal bijhoren. Ook de andere clichés zijn van de partij: in het puin van de grote verwoestingen is er plaats voor micro-universumpjes waarin iedereen zijn of haar geliefde wil redden, een hond ontsnapt op het nippertje aan een vroegtijdig heengaan, flauwe grapjes duiken te pas en te onpas op en de hilariteitsschaal wordt in balans gehouden met sequenties waarin een schoolbus tussen de poten van een alien raast.

“Independence Day: Resurgence” loopt vanaf de aftrap plotmank met als uitgangspunt dat het twintig jaar later is en de planeetverwoestende aliens revanche willen voor hun nederlaag uit 1996. En dat is het zowat. Ook de bombast die Emmerich gemeenschappelijk heeft met Michael Bay helpt niet echt om de kurk van de adrenalinefles te halen. Op een nonsensicaal niveau blijft de prent weliswaar bekijkbaar, maar verbazing is er niet bij: opgewarmde kost of soep zonder vet – hoe je het ook bekijkt, de kans dat je het allemaal al eerder en beter hebt gezien is gigagroot. Voordeel is dan weer dat “Resurgence” zich aan het eind van de rit niet als een teleurstelling laat omschrijven, omdat de anticipatie sowieso aan de lage kant lag. Filmwiskunde kan soms verdraaid simpel zijn.