Existentieel, my dear Watson. Het zou een antwoord kunnen zijn op de vragen die wacko-detectives Bernard (Dustin Hoffman, met wat verdacht veel op een overreden kat lijkt als haartooi) en Vivian (Lily Tomlin) te horen krijgen. Dit kibbelende echtpaar verkoopt zichzelf als 'existentiële' detectives. Voor hen geen zoektochten naar malafide moordenaars, overspelige huwelijkspartners of verdwenen juwelen, maar wel een speurtocht naar antwoorden op prangende vragen als 'wie ben ik', 'waar ga ik', 'waarom sta ik', 'hoe kom ik hier', 'waar ga ik naar toe' en 'heeft het allemaal wel zin'. Vragen die Albert Markovski (Jason Schwartzman) zich dagelijks stelt. Zijn favoriete vraag is trouwens 'how am I not myself'. Echt een kluif op maat voor het hogervermeld detectivepaar dus. Albert heeft het trouwens niet gemakkelijk als groene jongen in deze materialistische tijden : hij moet met lede ogen toezien hoe zijn milieuproject ter bescherming van moerassen en bossen wordt weggekaapt door de gladde corporate aal Brad Stand (Jude Law).

Albert werpt zijn volledige gewicht in de strijd om het materalistische verderf te vernietigen, al gooien Bernard en Vivian regelmatig roet in het eten. In hun speurtocht naar het hoe en waarom van het toeval in Alberts leven, wagen ze zich immers ook op de werkvloer (iets wat Albert hen nochtans ten stelligste had verboden) met als gevolg dat ook Brad de beide detectives inhuurt om de zin van zijn leven te ontleden. Ingewikkeld en een 'huh'-gevoel… hou het vast, want het wordt nog complexer. Zo krijgt Albert een 'buddy' toegewezen.Deze Tommy Corn (Mark Wahlberg die deze keer toont toch te kunnen acteren, een revelatie zowaar) is een licht ontvlambare brandweerman die de oorlog verklaart aan iedereen die het gebruik van aardolie niet afzweert. En hij heeft trouwens ook een gloeiende hekel aan 4x4-bezitters. Catherine Vauban (Isabelle Huppert) is dan weer een existentiële detective van Franse makelij die Albert en Tommy mentaal ontvoert en hen een levensfilosofie voorschotelt die haaks staat op wat Bernard en Vivian propageren. En Naomi Watts huppelt ook nog oogverblindend rond, enkel mooi zichzelf wezend in bikini en ondergoed… over existentialisme gesproken…

The Life Aquatic With Steve Zissou is nog niet helemaal verteerd, of met I Heart Huckabees krijgt de humoristische meerwaardezoeker alweer een fikse kluif voorgeschoteld. Geen spek voor ieders bek, deze film, maar dat hoeft ook niet. Daar de eenheidsworst uit Hollywood hoe langer hoe meer verglijdt naar voorgekauwde troep, is het altijd leuk om een film te mogen verwelkomen van een uit de achtergrond rebellerende cineast. David O. Russell keert na zijn nochtans geslaagd big budget-uitstapje (Three Kings) terug naar de coulissen en amuseert er zich kostelijk. Het scenario van I Heart Huckabees is zo geschift dat zelfs Charlie Kaufman er zich waarschijnlijk niet aan zou wagen. Niet alle grappen of dialogen zijn even sterk of geslaagd, maar het existentieel gefilosofeer gekoppeld aan een mooie cast en onverwachte sight gags zorgen er alvast voor dat er voor de fijnproever heel wat leuks te rapen valt. De cineast gaat wel een paar keer chaotisch of warrig uit de bocht, maar wanneer Russell scoort, scoort hij : getuige de scène waarin Wahlberg keet schopt tijdens het diner bij de pleegouders van de Soedanese vluchteling. Een schitterende scène uit een originele film. Knappe komedie dus, en dan nog wel eentje waar je best wel bij nadenkt. Moet kunnen.