Neen, niet alles wat B-keizer Jason Blum aanraakt verandert in goud. Voor het feit dat The Hunt in de bioscoop geen brokken maakte, kan hij weliswaar twee keer overmacht inroepen. De geplande première in september 2019 werd afgeblazen na bloederige raids van lone gunmen in Dayton en El Paso. Gezien er in The Hunt ook nogal wat mensen worden afgeknald en er een satirisch-politiek kantje aan de film hangt, besloot Universal onder druk van de publieke opinie en politiek gekrakeel de film niet uit te brengen. Uitstel (b)leek geen afstel, want in maart 2020 kwam de films alsnog in de zalen. Zij het amper een week vooraleer het coronavirus zich tussen het pluche nestelde en de cinema’s op slot gingen.

Of The Hunt in normale omstandigheden een succes zou zijn geworden, valt te betwijfelen. Tijdens verschillende voorvertoningen reageerde het testpubliek negatief, en noch de linkerzijde noch de rechterzijde van het Amerikaanse spectrum leek de film te snappen of er de clou van in te zien.

Een van de schaarse keren dat beide kanten het bij het rechte eind hadden: The Hunt raakt immers kant noch wal, durft geen echte vuist te maken, zoekt zijn toevlucht tot splattergeweld om het gebrek aan goede ideeën te verdoezelen en ligt op het eind te sputteren als een leeggelopen ballon die om te beginnen nooit ordentelijk lucht kreeg ingeblazen.

Het uitgangspunt gingen scenaristen Damon Lindelof - meer dan ooit Lost - en Clive Cuse - die met Lindelof samenwerkte aan de tv-reeks The Leftovers - halen bij het klassieke The Most Dangerous Game waarin een Russische aristocraat op zijn landgoed jacht begint te maken op menselijke prooien nadat hij het beu is om dieren af te knallen. Een gegeven dat al veel keer los werd geadapteerd, onder meer in Hard Target met Jean-Claude Van Damme. In The Hunt mag het dus nog eens sudderen. Zij het met een als draaideurtwist dat het dit keer de liberale linkse elite is die jacht maakt op rechtse haatzaaiers, safari-jagers, racisten en co.

Lindelof, Cuse en regisseur Craig Zobel willen beide kampen viseren, maar slagen daar langs geen kanten in. Hete hangijzers geraken nooit uit het koude water, en het gebrek aan boeiende personages of een steekhoudende plot zorgt er voor dat je zelfs een digitale klok tik tik hoort zeggen. Of hoe je al van hele goede huize moet komen om een film waarvan de pointe geen punt heeft toch relevant te maken. De makers van The Hunt zoeken maar best een nieuwe makelaar.