Goed doorbakken, of mag het nog een beetje bloederig zijn, meneer ?  Een vraag die jonge horrorgod en Tarantino-buddy Eli Roth geheid met “laat het beetje vallen en maak het maar bloederig” beantwoordt. Al schijnt zijn doelpubliek ditmaal de rol te lossen. Roths eerste “Hostel”-film bracht vorig jaar tijdens de biosrelease in Amerika 47 miljoen dollar op, de sequel doet het beduidend minder goed en zal qua recette zelfs eindigen onder het inspiratieloze “The Hills Have Eyes II”. Recettes zeggen uiteraard niet alles. “Hostel Part II” mag dan minder sterk zijn dan het origineel, het is niet zo slecht als het onding “Saw III” dat in Amerika vorig jaar nog afklokte op een megarecette van 80 miljoen dollar.

“Hostel Part II” is aan de oppervlakte een virtuele replay van het vorige deel uit de reeks. Alleen zijn het nu geen drie mannelijke backpackers die worden afgeslacht, maar drie vrouwelijke. Slachtoffers van dienst zijn de rijke Beth (Lauren German), de op seks beluste Whitney (Bijou Philips) en de dagboek bijhoudende muurbloem Lorna (Heather Matarazzo). Opvallend is wel dat Roth het minder gory aanpakt: van de drie meisjes wordt er slechts één voor het oog van de camera vermoordt. De cineast wou zich naar eigen zeggen meer concentreren op de gruwel achter de schermen: wie zijn degenen die rijk worden van de mensenjacht, en wie zijn degenen die grof geld betalen om in een verlaten fabriek in Slowakije hun persverse lusten te botvieren op onschuldige slachtoffers.

Het antwoord op de eerste vraag: louche maffiatypes in maatpak. Het antwoord op de tweede: iedereen met heel veel geld. Dat levert alvast een leuke splitscreenscène op waarin heel wat wacko’s in real time kunnen bieden op een foto op hun gsm/pc/pda. Wie het meest betaalt, mag aan de slag met cirkelzaag, stompe bijl, Middeleeuwse zeis of het oeuvre van Mariah Carey. Zo maken we kennis met middle of the road-zakenlui Todd en Stuart (vertolkt door twee castleden van “Desperate Housewives” – hoe ver kan je gaan qua horrorgehalte ?). Todd ziet het helemaal zitten om Whitney in mootjes te hakken, Stuart is wat minder enthousiast, maar laat zich toch overhalen om Beth (die wat op zijn vrouw lijkt waarbij hij onder de sloef ligt) onder handen te nemen.

Waar de eerste “Hostel” zwak begon en gaandeweg sterker werd, is het ditmaal omgekeerd. “Hostel Part II” opent interessant: eerst wordt het loshangend draadje van de eerste film afgeknipt, daarna is het best leuk om te zien hoe Roth de organisatie van de Elite Hunting Club uit de doeken doet. Helaas valt Roth hierbij veelvuldig in herhaling: iedereen die “Hostel” zag, leert immers dingen die al bekend waren en ook de manier waarop de slachtoffers naar de jeugdherberg worden gelokt is identiek. Zelfs de schooierboefjes zijn opnieuw van de partij (en maken naar het eind toe opnieuw integraal deel uit van de plot). Dat zorgt er ook voor dat de gore taferelen in het laatste uur wat ongeïnspireerd overkomen. Met uitzondering misschien van het technicolor bloedbad in de douche: een over-the-top knipoog naar de legende van de Hongaarse gravin Elizabeth Bathory die dacht dat ze eeuwig jong kon blijven door te baden in maagdenbloed. De Hammerstudio’s haalden haar legende al eens vanonder het stof met “Countess Dracula” in 1971. De andere martelpraktijken leunen dichter aan bij de gore lawines uit het vorige deel. Net zoals in “Hostel” trekt Roth aan het eind de “Death Wish”-kaart en laat hij bloederige wraak zoet smaken. En dat levert alvast een nihilistische ontknoping af die we nog niet veel zijn tegengekomen in Hollywood.

Torture Porn met hoogtes en laagtes dus, deze derde film van Eli Roth, en daar is grotendeels het voorspelbare en warrige scenarioverloop de schuldige aan. Dat Todd en Stuart plots van kamp wisselen bv. is wel heel ongemotiveerd. Bovendien stralen de twee nitwits sowieso weinig dreiging uit. Ook de gimmick van onoplettende bewakers aan de alles registrerende televisieschermen, is al lang doodgebloed. Wat ertoe leidt dat “Hostel Part II” ondanks het handvol geslaagde scènes toch niet echt meer walging oproept dan een raid van een onvoorziene kamikazevlieg tegen de voorruit. Zo, en dan gaan we nu onze auto wassen.