Ik moet mijn mening herzien wat Belgische films betreft of, beter nog : ik héb ze herzien. Na Hop.. We zien het als onze taak om een zo breed mogelijk gezichtsveld aan te houden bij het selecteren van films die we gaan bekijken, maar het is ook belangrijk om ten gepasten tijde realistisch te blijven. Ik bedoel maar, Belgische films moeten het met véél minder geld en middelen stellen dan de doorsnee Amerikaanse productie, alhoewel het grote geld niet alleen in de States zit, ook in andere landen wordt een aardige stuiver geénvesteerd in films. De centen zijn één ding, talent is toch nog wel effe wat anders. Er zijn in het verleden gigantische sommen geld betaald aan bepaalde filmmakers, acteurs en actrices die weinig fier konden zijn over de kwaliteit van het eindproduct, terwijl er getalenteerde vaklui zijn die op hun manier en met hun (beperkter) middelen een sterke film afleveren, en dat brengt ons dus bij Hop, die we met de nodige fierheid in onze stemme een Belgisch product mogen noemen (haal die loftrompetten massaal boven !).

Justin (Kalomba Mbuyi) leeft met zijn vader Dieudonné (Ansou Diedhiou) in de illegaliteit in België, ze behoren tot de omvangrijke groep van 'mensen zonder papieren'. Justin is een aanhanger van de Belgische topvoetballer Emile Mpenza en een belangrijke interland van zijn favoriet kan hij niet zomaar aan zich laten voorbijgaan. Handig als hij is, slaagt hij er in de kabel van de tv-distributie die de bewoners van het appartementenblok van tv-signaal voorziet, te onderbreken, zodat hij zelf ook kan meegenieten van de uitzending. Allemaal geen probleem natuurlijk, ware het niet dat enkele buren onmiddellijk weten waar ze de oorzaak moeten zoeken van hun verschrikkelijk beeld (geen paniek dus voor de intercommunales, distributie aftakken = slecht beeld bij de buren, altijd !). De twee moeten op de vlucht, want wanneer een televisie-toestel vanuit de zoveelste verdieping naar beneden wordt gekieperd en een auto vernielt, komen de 'mannen van de wet' zo spoedig mogelijk ter plaatse en die zouden behoorlijk wat extra werk hebben met enkele verdachten die daarenboven ook nog illegaal in het land verblijven. Dieudonné wordt opgepakt, Justin kan ontkomen. Op het politiecommissariaat kan de Nigeriaanse Dieudonné de ijverige politiemannen niet verder helpen aan de verblijfplaats van zijn zoon, zelfs niet wanneer gedreigd wordt met een uitwijzing...  Justin heeft zich verstopt in de bestelwagen van Frans (Jan Decleir), iemand die het de overheid zijn ganse leven al behoorlijk moeilijk heeft gemaakt. Wanneer hij het verhaal hoort van Justin, gaat hij onmiddellijk aankloppen bij advocaat Boute, om te kijken of die niets kan 'regelen'...

Hop kent een eenvoudig verhaal dat op alle vlakken op en top Belgisch is. Jan Decleir is weeral eens overtuigend (leuke definitie van een advocaat), Antje De boeck doet wat we van een actrice van haar niveau mogen verwachten (zij het in begin iets te weinig spontaan), Kalomba Mbuyi mag dan geboren zijn in Kongo, hij loopt school in Brussel en mag bijzonder fier zijn op zijn eerste langspeelfilm. Net zoals Ansou Diedhiou overigens die voor Hop enkel op theatervlak actief was. De locaties zijn ook al Belgisch, voor zoverre het überhaupt belangrijk is waar een film werd opgenomen. Alhoewel, het Brusselse/Belgische atomium, het oogt mooi... Men is er in geslaagd om een pak zaken, die op één of andere manier aan België kunnen gerelateerd worden, tot één langspeelfilm te bundelen : de tweetaligheid in ons land, de problematiek van de illegalen, de werking van de politiediensten, de vroegere terrorisme-aanslagen, de aanwezigheid van andere rassen en culturen,... Hop werd terecht gekozen tot openingsfilm van het Internationale Filmfestival van Gent editie 2002 én is daarenboven de eerste Belgische film die volledig digitaal werd opgenomen. De versie die wij zagen mag dan misschien niet op tijd klaar geraakt zijn, we hebben er niet minder van genoten.Hop werd overigens volledig in zwart/wit opgenomen, slechts één keer kleurt het doek veelbetekenend rood. Normaal zou je verwachten dat je in een kleurloze film veel minder kwijt kunt en men het zich als filmmaker nodeloos moeilijk maakt, maar dan heb je duidelijk Hop nog niet gezien. Kleur is in dit geval hoegenaamd niet nodig, de volledige cast en crew geven op hun manier kleur aan deze bijzonder sterke film. Sterker nog, het gebrek aan kleuren in de film zorgt voor enkele bijzonder knappe 'shots' die in zw/w nog het best tot hun recht komen : de bad-scéne met Justin is er slechts één van.

Hop is de eerste langspeelfilm van de in 1957 in Bombay geboren Belg Dominique Standaert die hij volledig zelf heeft geregisseerd. Voorheen was hij als uitvoerend producent of regie-assistent verbonden aan onder andere Het Sacrament en Taxandria. Voor zijn kortfilm Eau, een adaptatie van Water van Jef Geeraerts kreeg hijin 1997 verschillende prijzen. Het is volgens ons nu gewoon een kwestie van tijd voor Hop bekroond wordt met zijn eerste filmprijs.

Het is een film die van ons de waardering krijgt die hij verdient : zonder twijfel de beste Belgische film van de laatste jaren. Enne... wat 'hop' nu precies betekent ?  Dat wordt je duidelijk gemaakt in de film, we vonden het uit de mond van Ansou Diedhiou best wel grappig ook trouwens.