Filmische hartzeer doet het, deze twee film slechts twee sterretjes geven. Zeker omdat het derde heel, heel dicht binnen bereik ligt. Maar wanneer puntje bij paaltje komt en we realistisch zijn en blijven, schort er toch wat te veel aan om hem op een hoger schavotje te plaatsen. Tenzij je de kritische geest de mond snoert en dit filmpje puur voor de fun bekijkt. Want fun is het, het samenspel van Harrison Ford en Josh Hartnett. Twee politie-inspecteurs uit L.A. die er naast hun toch wel vrij drukke dagtaak ook nog lucratievere bijverdiensten op na houden. Joe Gavilan (Harrison Ford, droogkomisch in zijn sas) is immobiliënmakelaar, K.C. Calden (Josh Hartnett, die hiermee het stigma van het afgrijselijke 40 Days and 40 Nights grotendeels afschudt) is yoga-instructeur (maar wil eigenlijk acteur worden). Joe heeft al ettelijke scheidingen achter de rug, en deelt nu op losse basis het bed met medium/radiopresentatrice Ruby (Lena Olin). K.C. lijkt dan weer de populairste hengst van het westelijk halfrond te zijn, en heeft aan iedere vinger zowat tien bewonderaarsters hangen. Geen wonder dus dat hij af en toe eens een voornaam door elkaar haalt. Drukke tijden dus voor dit duo, zeker als er plots ook nog een viervoudige moord op hun menu komt te staan. De hiphop-groep H20Click wordt tijdens een optreden neergeknald, en aan Joe en K.C. de eer de daders te klissen. Of zoals hun overste het zegt : aangezien jullie de vorige moordzaak niet konden oplossen, kunnen jullie die misschien wel de baas.

Waarschijnlijk de beste in-joke die regisseur/scenarist Ron Shelton in het verhaal inbouwt: de ontknoping van die moord is immers zo mak en voorspelbaar dat zelfs een slechtziende blindegeleidehond na een kwartier weet hoe de vork aan de steel zit. Meteen ook het zwakste punt van deze film. Indien Shelton het moordonderzoek wat meer diepgang had gegeven, zou de derde ster er ongetwijfeld gekomen zijn. De pogingen van Joe om het huis van een ex-producer Martin Landau te verkopen aan de eigenaar van een hiphopclub zijn dan weer hilarisch. Er is ook nog een zijsprong waarin Joe wordt aangeklaagd door Internal Affairs. Misschien wat te veel hooi op de vork, maar Ron Shelton slaagt er wonderwel in om de verschillende verhaallijnen vlot met elkaar te verbinden.

Shelton was lange tijd één van de meest onderschatte Hollywoodregisseurs (en is dat eigenlijk nog steeds). Films als Bull Durham en Tin Cup (allebei met Kevin Costner en tevens ook de grootste hits van Shelton) straalden zoveel levensvreugde uit dat je ze keer op keer kan blijven bekijken. Dialogen en sfeer primeerden steeds op het eigenlijke verhaal, maar er zijn zo van die regisseurs waarvan je dit nu eenmaal pikt. En Ron Shelton is daar één van. De laatste jaren geraakt de brave man echter niet meer zo goed aan de bak: de boksfilm Play it to the Bone (met Antonio Banderas en Woody Harrelson) was de zwakste film die hij ooit afleverde en na een paar jaar windstilte brengt Shelton dit jaar plots twee films in de zalen (en schreef hij ook mee aan het scenario van Bad Boys II). Het grimmig politiedrama Dark Blue was daarvan de eerste. Het was op de set van die film dat de cineast Robert Souza tegen het lijf liep. Souza is een ex-politieman die als adviseur bij Dark Blue betrokken was. Shelton was zo onder de indruk van 's mans expertise dat hij hem vroeg om samen een scenario te schrijven. Hollywood Homicide dus.

Souza verwerkte heel wat autobiografische elementen in het verhaal. De laatste tien jaar van zijn carrière was hij immers ook makelaar na de diensturen. En hij probeerde ooit om het huis van de bekende filmproducer Robert Evans (The Godfather, Chinatown) te verkopen aan Dodi Fayed. Jawel, diezelfde rijkeluis die aan de zijde van Lady Di ten onder ging in de Parijse tunnel. In de States was de film een flop van jewelste (slechts dertig miljoen dollar bracht de film op) en ook in Europa gaat het niet echt de goede kant op. Hollywood Homicide slaagt er nergens in om zich te laten opmerken tussen de vele blockbusters, en dat is jammer. Waarschijnlijk ook omdat de film niets nieuws brengt. Integendeel, het lijkt wel een laat geboren bastaardzoon van de buddy-komedies zoals John Badham die destijds in de zalen dropte (Stakeout, The Hard Way…).

Hoe dan ook, Hollywood Homicide is een film die een kans verdient. Is het niet op het grote scherm, dan toch zeker op video. Waar je deze film ook ziet… ons advies luidt alvast vergeet de makke moordzaak, en concentreer je op de goed georchestreerde slapstick en de catchy dialogen. Au serieux moet je deze film zeker niet nemen (getuige daarvan de hilarische scène waarin Lena Olin haar paranormale gaven aanwendt om de dader te klissen in Beverly Hills). En ja, Ron Shelton heeft naar goede gewoonte ook nu weer een rol versierd voor zijn echtgenote Lolita Davidovich (ze is de 'Hollywood Madam' die een deal wil sluiten met Gavilan).