Nicole Kidman zal degene zijn die in leesstukjes over Holland het meest wordt genoemd en geëerd voor wat zich min of meer laat omschrijven als de zoveelste opvallende vertolking uit haar carrière. Al is het dit keer toch geen memorabele toevoeging eigenlijk.

Toch is zij niet de echte ster van deze film. Die eer is weggelegd voor de muzieksupervisor van dienst die erin slaagde om Rob De Nijs, Wim Sonneveld, Ramses Shaffy en De Kermisklanten op de soundtrack te krijgen. Geestig. Jammer dat er niemand op de set aanwezig was om schwung in het scenario te stoppen. Met een opvallende klankband alleen red je immers geen film die schots en scheef waggelt als een tachtigjarige zatlap op een afgebroken ijsschots in de Arctische Oceaan bij windkracht twaalf.

Het Holland waarvan sprake is een fictieve voorstad in Michigan. De naam is niet toevallig gekozen: in de stad is er elk jaar een tulpenfestival, een klompendans, een windmolenparade en een muurkroketeetfestijn. Kidman heeft zelfs een Nederlandse familienaam, zijnde Vandergroot. Uit te spreken als Vendergroet vaneigenst. Ze is lerares aan de plaatselijke school, gehuwd met een oogarts (Matthew Macfadyen) en moeder van een dertienjarige zoon. Blijkbaar is het maar saaie meuk in Holland, want de onder de sleur gebukt gaande Kidman begint te vermoeden dat haar echtgenoot geheimen heeft voor haar. Hij moet immers wel veel op reis voor zijn werk en verbergt polaroids in zijn werkplaats waar hij een gigantisch modeltreinenlandschap bouwt. Dus ja, misschien heeft de sloeber wel een of meerdere affaires. Om dat uit te vissen rekent Kidman op houtbewerkingsleraar Gael Garcia Bernal om haar te helpen haar man te bespioneren. Waardoor het eigenlijk niet zolang duurt eer het speurneusduo zelf boven, tussen en onder de lakens belandt.

Regisseuse Mimi Cave hint in Holland wat naar de sfeer die de Coens in Fargo wisten op te roepen en die daarna werd verdergezet in de afgeleide televisiereeks. Maar die hint leidt nergens heen: de uiteindelijke ontknoping is totaal niet overtuigend, en wat een shocker zou moeten zijn is in hoofdzaak een bummer. Het script van Andrew Sodroski was nochtans al een tijdje begeerd goed in Hollywood, en was in 2013 bijna verfilmd door Errol Morris met Naomi Watts en Bryan Cranston in de hoofdrollen.

Wat er ook van zij: Holland is een film die als kleinburgerlijke psychologische thriller annex zwarte komedie maar weinig in de karnemelkpap te brokkelen heeft. Wil je in het begin nog weten waar het allemaal heen leidt, uiteindelijk blijkt dat nergens te zijn. Nouw, ken je effe goe naar iets anders kijke, zou een Hollander daaruit kunnen besluiten.