Criticasters en pezewevers kunnen aan de slag met het in winterbrandhoutmootjes hakken van “The Hobbit: The Desolation Of Smaug”, het tweede deel uit Peter Jacksons prequeltrilogie gebaseerd op de onsterfelijke werken van J.R.R. Tolkien. Waar schijnbaar iedereen het over eens was dat de drie “Lord Of The Rings”-adaptaties filmmanna van jewelste waren, keerde vorig jaar het tij na de eerste “The Hobbit”. De meeste kritiek kreeg de beslissing om van het dunne bronmateriaal drie marathonfilms te maken: teveel van het goede of van het slechte, klonk het, aangevuld met 'te saai', 'te déjà vu', 'teveel CGI-gefoefel', 'verkrachting van het boek', 'te weinig inspiratie', 'teveel automatische piloot' en '’t wordt tijd dat het gedaan is'. Negatieve percepties die ook de kop opsteken bij de release van deze prent, al wordt “Smaug” over het algemeen beter onthaald. Waar het ontbreken van een intro van een uur al niet goed voor is.

Aftrappen gebeurt ditmaal met een korte proloog die zelfs aan “The Hobbit: An Unexpected Journey” voorafgaat. In 'The Prancing Pony' in Bree ontmoeten Gandalf (Ian McKellen) en dwerg Thorin Oakenshield (Richard Armitage) elkaar. Gandalf adviseert de dwerg om samen met een handvol dappere lotgenoten de draak Smaug te verdrijven uit hun vroegere koninkrijk, en er de Arkenstone te vinden die hem terug op de troon kan helpen. Een jaar later is de queeste in volle gang: Thorin, Gandalf, twaalf dwergen (neen, we sommen de namen niet allemaal op) en hobbit Bilbo Baggins (Martin Freeman) staan op het punt het Demsterwold binnen te stappen, één van de vele etappes die hen van hun eindbestemming scheidt. Tot wanneer Gandalf plots besluit om hen niet te vergezellen: in een visioen ziet hij gevaar komen van de necromancers uit Dol Guldur, en hij besluit om het gevaar daar verder te onderzoeken.

In het Demsterwold vallen Bilbo en de dwergen bijna ten prooi aan wel heel uit de kluiten gewassen spinnen. Redding komt uit een onverwachte hoek: die van de elfen, niet meteen de beste vrienden van de dwergen. Wat meteen verklaart waarom de dwergen achter de tralies belanden. Met de hulp van een onzichtbare Bilbo (de kracht van de precious ring openbaart zich meer dan eens) kunnen de dwergen ontsnappen. Na een veldslag met de op de loer liggende Orcs worden ze meegenomen door Bard (Luke Evans) naar zijn huis in Lake-town. Van daar uit ligt draak Smaug (voorzien van het stemgeluid en de motion capture-bewegingen van Benedict Cumberbatch) binnen handbereik, en aan Bilbo de taak om de waardevolle Arkenstone te bemachtigen die zich in het hol van de draak bevindt.

Opvallend in dit middenluik is dat de bouwstenen voor het in december 2015 verwachte derde deel (“There And Back Again”) worden gelegd, dat er zelfs al verwijzingen zijn naar “Lord Of The Rings” en dat Peter Jackson zowaar afwijkt van Tolkiens pad door met elfenkrijgster Tauriel (Evangeline Lily) een personage te creëren dat niet in het originele boek voorkomt. Verrassen doet “The Desolation Of Smaug” niet: na vijf Middle Earth-titels gaat Jackson eerder op de bekende paden verder dan echt nieuwe grond aan te boren. Meer van hetzelfde dus, maar dat is niet noodzakelijk slecht nieuws – afhankelijk van hoe je de vorige film(s) hebt ervaren, wel te verstaan.

Feit is dat de CGI links en rechts inderdaad wat slordig is. Op zich is dat niet echt een punt. Ray Harryhausens stop motion gegoochel was destijds ook niet geloofwaardig, het zoog je wel mee in de fantastiek van de verhalen. En dat is hier eigenlijk eveneens het geval. De digitale en andere effecten dienen nog steeds de plot, en niet andersom. En die keuze kunnen wij alvast opnieuw appreciëren, zelfs op die momenten dat de narratie iets te zwaar geladen is. Kortom, wie Jacksons vorige Tolkien-verfilmingen kon smaken (“The Hobbit: An Unexpected Journey” inclusief), heeft eigenlijk geen reden om teleurgesteld te zijn. Meer moet dat niet zijn om “The Desolation Of Smaug” uit te roepen tot vlot middendeelentertainment. En om op de valreep nog de wisselbeker voor het 'meest abrupte open einde van 2013' uit te reiken.