“Eindelijk, het zit erop.” Zo klinkt het verheugd op de kantelen van de in alle uithoeken van het universum wijdverspreide filmjournalistieke burchten nu het definitief amen en uit is voor Peter Jacksons Tolkien-verfilmingen. Kon Jackson met zijn “Lord Of The Rings”-triptiek nog op sloten applaus en lof rekenen, de drie “The Hobbit”-films waren er voor velen duidelijk te veel aan en werden her en der zelfs even scheef bekeken als het okselhaar van Jar Jar Binks. Al bij al te veel oneer: Jackson bleef met de Hobbits best meeslepende fantasyprenten afleveren, wat niet wegneemt dat het vet – vooral in deze “The Battle Of The Five Armies” – toch ietwat van de soep is. Zeker omdat de drie LOTR’s van meet af aan strakker en verrassender waren dan de prequelnakomelingen.

Maar goed, fans willen dit toch zien – en zullen het beter weten te appreciëren dan de doorsnee kijker die al dan niet voor de volledigheid naar de eindejaarscinema afzakt. Beginnen doet Jackson met de aanval van Smaug op Laketown. Een staaltje superieur blockbusterentertainment dat iedereen die na de abrupte cliffhanger van “The Desolation Of Smaug” op zijn of haar honger was blijven zitten, niet zal teleurstellen. Ironisch genoeg valt de prent daarna wat stil. Net omdat Jackson het punt waar de narratie naar toe werkte (Bilbo die met de dwergen en Gandalf de draak Smaug uit het dwergenrijk Erebor moet zien te verdrijven) heeft bereikt. Wat volgt is eigenlijk twee uur vulling, opgebouwd rond nog maar eens een grote veldslag. Eerst laat Jackson nog wat ruimte voor een scène met Ian McKellen, Christopher Lee, Cate Blanchett en Hugo Weaving. Die dient enkel om een bruggetje te maken met de “Lord Of The Rings”-trilogie en was misschien beter bewaard gebleven voor de onvermijdelijke blu-ray director’s cut.

Interessanter is dan weer de gewetensclash van Thorin Oakenshield (Richard Armitage) die getroffen door goudkoorts en geldzucht afstevent op een conflict met de elfen en de Laketowners. Al moet iedereen uiteindelijk toch met de neuzen in dezelfde richting strijden als de Orks hun finale aanval op Erebor inzetten. Een lange setpiece is het gevolg, en tussen de vele klappen door vallen best knappe momenten te rapen.

Zo is er weinig aan te merken op de slag tussen Thorin en Azog op de ijsschots. Een bewijs dat Jackson echt wel weet hoe uitmuntende fantasy-/actiecinema te maken. Jammer dat hij op iets teveel momenten het noorden verliest: niet alle scènes zijn af, de dialogen zijn soms te pompeus, het sentiment iets te gezwollen en hier en daar kon alles zeker compacter. Of hoe “The Battle Of The Five Armies” zowel het beste als het slechtste van Jackson laat zien. En hoe waarschijnlijk slechts de meest ardente Tolkien-/Jacksonfan dit zonder morren of gapen zal slikken.

Intrinsiek is “The Battle Of The Five Armies” niet beter of slechter dan “An Unexpected Journey” en “The Desolation Of Smaug”. De metaalmoeheid is echter sterker voelbaar, en dat tempert het enthousiasme wat. Waardoor dit sluitstuk uiteindelijk iets teveel aanvoelt als een verplicht slotnummer en niet als volwaardige film. Logisch dan ook dat Jackson ditmaal niet volledig bekoort en het in vergelijking met de twee vorige delen met een (half) waarderingssterretje minder moet doen. Al krijgt hij dat misschien wel terug bij een opeenvolgende visie van de drie – of zes – delen. Met een jaar ertussen is het alvast moeilijk om nog exact te weten wie wie, wat wat en waar waar is op Jacksons en Tolkiens speelmat. Op zijn minst de vorige twee Hobbits eerst nog even een revisiedraai geven in de thuisbioscoop vooraleer af te zakken naar dit slotakkoord is geen overbodige luxe.