Interessante tijden voor cinefielen die een stuk Hollywoodgeschiedenis willen zien materialiseren, zij het uiteraard overgoten met een serieus blik dichterlijke vrijheid. Vorig jaar zagen we Michelle Williams als Marilyn Monroe in “My Week With Marilyn”, het relaas van haar verblijf in Engeland voor de opnames van Laurence Oliviers “The Prince And The Showgirl”. Later dit jaar duikt Tom Hanks op als Walt Disney in “Saving Mr. Banks”, waarin de verfilming van “Mary Poppins” onder de loep wordt genomen. En met “Hitchcock” en de HBO-productie “The Girl” krijgt the master of suspense twee biopics die zich focussen op een bepaalde periode uit zijn leven/carrière. In “Hitchcock” is dat het draaien van “Psycho”, in “The Girl” zijn relatie met Tippi Hedren tijdens het regisseren van “The Birds” en “Marnie”. We zeiden het al, interessante tijden.

Sacha Gervasi (regisseur van de fijne en hilarische hardrockdocumentaire “Anvil: The Story Of Anvil”) kon voor zijn psychoanalyse alvast rekenen op een opvallende cast: Anthony Hopkins als Hitch, Helen Mirren als zijn echtgenote (en creatieve partner) Alma Reville, Scarlett Johansson als Janet Leigh, Jessica Biel als Vera Miles … Goed begonnen is half gewonnen. Maar helaas ook maar half: want hoe succulent de materie die “Hitchcock” aansnijdt in wezen is, echt onder de huid kruipen doet het resultaat niet. Wat we te zien krijgen is (voor wie thuis is in de mythologie rond Hitchcock) niet nieuw: zijn sadistisch kantje, zijn (naar het schijnt grotendeels seksloze) huwelijk met Alma, de vaak troebele relatie met de blondines die zijn oeuvre bevolkten, de problemen die hij had om “Psycho” te kunnen maken, het conflict met de filmkeuring, de voor die tijd opzienbarende marketingaanpak … het zit allemaal in de mix, maar een gebrek aan diepgang en panache parkeert de prent rond de meridiaan van de middelmaat.

Servasi’s Hitchcockfilm is gebaseerd op het non-fictie boek 'Alfred Hitchcock And The Making Of Psycho' van Stephen Rebello uit 1990. Een aanrader voor wie alles, maar dan ook alles wil weten over de manier waarop dit meesterwerk tot stand is gekomen. Evenzeer de moeite voor wie geïnteresseerd is in een kijk achter de schermen is de documentaire “The Psycho Legacy” of de heel omvangrijke 'making of' die op de reguliere “Psycho”-dvd of blu-rayuitgave staat. Kortom, er is een en ander beschikbaar aan documentatie over de realisatie van “Psycho”. En vergeleken met al dat materiaal valt Servasi’s adaptatie maar wat flauwtjes uit.

De prent vangt aan met de première van “North By Northwest” in 1959, Hitchcocks spionagethriller die razend enthousiast wordt ontvangen door zowel pers als publiek. Iedereen die verwachtte dat Hitch daarna terug een speelse spionagethriller zou maken, was er aan voor de moeite. Hitch wou immers iets totaal anders en liet zijn oog vallen op Robert Blochs thriller “Psycho”, gebaseerd op de moorden die ene Ed Gein midden jaren vijftig pleegde. Gein was eveneens berucht als grafschenner daar zijn huis uitpuilde van menselijke trofeeën/restanten die hij had opgegraven. Behalve als blauwdruk voor Norman Bates zou Gein later nog dienen als inspiratie voor “The Texas Chainsaw Massacre” en “The Silence Of The Lambs”. Niet echt een jolige jongen dus. Hitchcock voelde meteen het potentieel om er een nieuw soort horrorthriller rond te draaien, maar dat was buiten de studiobonzen van Paramount (voor wie Hitchcock contractueel verplicht was om nog een film te maken) gerekend. Die zagen “Psycho” helemaal niet zitten en weigerden een budget uit te trekken. Waarop Hitch besloot om de adaptatie zelf te financieren in ruil voor een distributie door Paramount. Een beslissing die ook privé verstrekkende gevolgen heeft. Zeker als Hitchcock tijdens de draaiperiode een vertrouwenscrisis krijgt met Alma Reville, de vrouw met wie hij in 1926 was gehuwd en die al die tijd zijn steun en toeverlaat was. Alma schreef mee aan heel wat scenario’s voor haar echtgenoot en was ook achter de schermen de drijvende kwalitatieve kracht. Zo doet het verhaal de ronde dat zij het was die opmerkte dat Janet Leigh nog zichtbaar ademhaalde nadat ze door Norman Bates in de douche was omgebracht.

De scènes die draaien rond de klad in de relatie tussen de grootmeester en Alma worden nogal simplistisch herleid tot een focus op het geflikflooi tussen Mirren en Danny Huston (als een scenarist die graag zijn nieuwste werk door Hitch verfilmd zou zien), terwijl de werkelijkheid ongetwijfeld veel complexer was. Ook de beslissing om Hitchcocks onzekerheid extra te benadrukken door hem te laten praten met massamoordenaar Ed Gein doet het eindresultaat meer kwaad dan goed. Servasi scoort beter als hij het louter over de totstandkoming van “Psycho” heeft: mooi om te zien hoe hij bijvoorbeeld de gezichten op originele filmposters en pancartes vervangt door die van zijn cast, en op andere momenten foto’s van echte Hollywoodsterren in het geheel verwerkt. Of hoe er vaak meer te genieten valt van schijnbare onbelangrijke details dan van de nogal rudimentair gebrachte hoofdzaken. Waardoor deze Reader’s Digest-versie van Hitchcocks leven anno 1959-1960 vooral goede punten krijgt voor de verpakking (vertolkingen inclusief), en niet zozeer voor de manier waarop de inhoud is uitgewerkt. De kans is met andere woorden groot dat filmfans/nieuwsgierigen voor wie de info die hier wordt gegeven nieuw is, meer plezier aan de prent zullen beleven dan die hard-Hitchcockfans.