There can only be one, maar toch kreeg Highlander het gezelschap van vijf sequels – waaronder eentje in animevorm – en drie afgeleide televisiereeksen. Best veel en raar, gezien de originele Highlander er zelfs wereldwijd niet in slaagde om zijn productiebudget terug te winnen. Maar dat was buiten de videowaard gerekend: op cassette slaagde de prent erin om wel te scoren, met de status van cultfilm als logisch gevolg.

Dat regisseur Russell Mulcahy een videoclipachtergrond heeft verloochent hij niet: hij gaat tekeer met jumpcuts, neonlichten en flitspalen dat het een lieve lust is. Helaas helpt die aanpak de narratieve drive niet altijd vooruit. Gregory Widen schreef het script als thesis toen hij nog filmstudent was en kon het ook al meteen aan de man brengen. De uiteindelijke scenarioversie telde wel nogal wat aanpassingen in vergelijking met de meer donkere eerste draft, maar toch mag Widen zich met recht en reden de bedenker van het Highlander-universum noemen.

Een universum waarvan onsterfelijken deel uitmaken. Die hebben het eeuwig leven, zolang ze tenminste niet worden onthoofd. Highlander toont de strijd tussen een goede onsterfelijke – Christopher Lambert, die aan boord kwam nadat een heleboel andere uitverkorenen waaronder Kurt Russell verstek lieten gaan – en een slechte (Clancy Brown). Een strijd die begint in de Schotse hooglanden in de jaren 1500 en zijn ontknoping telt in het New York van 1985. Een strijd die gekenmerkt wordt door heel wat zwaardgevechten, een vaak slordig verteld verhaal, een veredelde cameo van Sean Connery als Lamberts mentor, een overdaad aan klank- en lichteffecten en een soundtrack boordevol liedekijns van Queen. Oorspronkelijk kregen de progrockers van Marillion de kans om songs voor de film aan te leveren, maar die gaven verstek omdat ze net aan het toeren waren. Een beslissing die ze zich later naar het schijnt nogal beklaagden. Duran Duran, Sting en David Bowie stonden trouwens ook op de notenbalkshortlist van de producers.

De Amerikaanse bioscoopversie was ruim acht minuten korter dan de versie die in Europa in de zalen kwam. Geen censuur, maar gewoon een paar narratieve ingrepen die de plot rechtlijniger hielden. Op zich jammer, want de Europese versie heeft toch net een paar finesses meer. Later verscheen er op dvd nog een complete director’s cut en op verscheidene televisiestation in Amerika liep ooit een verminkte versie die nauwelijks boven het anderhalfuur uitkwam. There can only be one? Ook hier njet dus.