Henry, Portrait of a Serial Killer

Slecht
Henry, Portrait of a Serial Killer
1986
langspeelfilm
79 minuten
horror

acteur/actrice (1)

Michael Rooker Michael Rooker →  Henry

regisseur (1)

John McNaughton

Het lijkt wel alsof ieder controversieel werkstuk dat nog ergens in de verdeelkast ligt dit jaar zijn gang mag gaan in de bioszaal. Recentelijk was er het briljante Reservoir Dogs dat de snuggere biosbezoeker onderhoudt, nu mag het beruchte Henry, Portrait of a Serial Killer uit de projector snorren.

Het regiedebuut van John McNaughton (die met Mad Dog and Glory inmiddels aan zijn vierde prent toe is) werd reeds gedraaid in 1986, maar was zelfs in de Verenigde Staten pas in 1989 aan roulatie toe. De reden hiervoor is niet ver te zoeken: Henry is een schokkende en brutale prent zonder ook maar één gram entertainmentswaarde.
In een semi-documentaire stijl beschrijft McNaughton de exploten van seriemoordenaar Henry, die moorden begaat zonder reden, enkel voor de kick. Een gegeven dat de regisseur keihard de zaal inslingert, aanvankelijk nog suggestief, maar naar het einde toe te overdadig expliciet. Totaal afwezig is ook maar de minste moeite om het geheel wat te relativeren of zelfs maar te rechtvaardigen.

En wil McNaughton dit af en toe dan wel schuchter proberen, zijn pogingen raken bedolven onder de lawine gruwelijkheden en pessimisme. Nu zijn we al gewend aan een portie moord en doodslag op het witte doek, het is de manier waarop het allemaal in beeld is gebracht die voor discussies blijft zorgen. Henry is immers niets meer dan een exploitatie-registratie waaruit de grauwheid aan turbosnelheid ontsnapt. Uiteraard kan je moeilijke een seriemoordenaarsprent maken zonder de gruwelijkheden te beklemtonen, de vraag blijft of dit alles nu eigenlijk wel nodig is.

McNaughton toont een marginale wereldvisie met als bedoeling de kijker te schokken, en daar is hij dan wel de volle 100 procent voor geslaagd. Akkoord, cinema hoeft zeker niet altijd positief te zijn, maar dat wil niet zeggen dat je dan meteen in het walgelijkst mogelijk alternatief moet vervallen. Opvallend in deze gitzwarte brij blijft de stevige vertolking van Michael Rooker, die zich in de tussentijd reeds heeft gevestigd als een stevig bijrolgezicht in de mainstreamsector (Sea of Love, JFK, Cliffhanger).

Ironisch is natuurlijk dat de prent heel wat van zijn bruutheid te danken heeft aan Rooker zijn vertolking. Of je Henry, Portrait of a Serial Killer nu beschouwt als een meesterwerk (en zo zijn er heel wat die deze mening toegedaan zijn) of als absoluut puin, feit is dat deze prent hoe dan ook een zeer wrange nasmaak nalaat. Gelukkig staat ook Bambi terug op het programma...

Alex De Rouck