In 1987 waaide een intelligente wind door het horrorlandschap met « Hellraiser », het regiedebuut van de gruwelauteur Clive Barker, zowat het Britse evenbeeld van Stephen King. Het uitstekende gegeven (een vrouw wekt haar overleden minnaar terug uit het dodenrijk door hem te voeden met het bloed van andere mannen die ze om zeep helpt) en de originele gruweleffecten zorgden voor een topper in het genre.

De echte hoofdfiguur uit “Hellraiser” was echter Cenobyte Pinhead, een gedrocht uit de ondode dodenwereld die samen met zijn companen op aarde verschijnt wanneer de toegangspoort (een mysterieuze kubus) ontwricht wordt. Met dit kubusgegeven werd in de sequel van “Hellraiser” (“Hellbound”) niet erg veel aangevangen. Het geheel was te donker van opzet en te overambitieus, en de effectenzijde teerde teveel op Barkers eersteling.

Met “Hellraiser III” gaat de reeks definitief de commerciële toer op. De onderliggende filosofieën zijn afgezwakt, Pinhead profileert zich als een soort intellectuele tegenvoeter voor de idiote Jason of de nachtmerrie Freddy Krueger, de bekendste horrorfranchise helden dusver.

In het begin van de film zit Pinhead ingebouwd in een beeldhouwwerk, samen met de kubus die zijn collega’s cenobytes terug te voorschijn kan halen. Het geheel komt in handen van de nachtclubeigenaar JP Monroe, die al snel ondervindt tot wat Pinhead in staat is. Hij offert een paar van zijn dancingbezoekers op, zodat Pinhead terug voltijds tot leven kan komen, om zijn heerschappij definitief op aarde te vestigen. Pinhead is het wachten op een onvoorzichtig individu die de kubus opendraait namelijk een beetje beu, en wil het proces enigszins versnellen. De journaliste Joey komt op het spoor van de kubus wanneer ze één van Pinheads slachtoffers ziet exploderen in een ziekenhuis. Joey wordt trouwens benaderd door de goedaardige alter ego van Pinhead, die haar zal bijstaan in de bloederige strijd die volgt…

“Hellraiser III” tracht van twee walletjes mee te eten, maar hij komt tweemaal kracht te kort. Het op het puur onderhoudende griezelplezier mikkende aspect is te zwaarwichtig, de intelligentere benadering te bombastisch. Regisseur Anthony Hickox entertainde beter met zijn vampierenwestern (!) “Sundown”, die enkel op video te bekijken is. Maar Pinhead doet het commercieel gezien uitstekend, waardoor de kans op een Hellraiser IV meer dan reëel is, ook al komt de snoodaard andermaal als verliezer uit de strijd. In het wereldje van de film kan nu eenmaal alles, en in het horrorgenre nog een tikkeltje meer.