De spreekwoordelijke seedy side of life krijgt een grauwe uppercut in Paul Schraders geïnspireerd en hard drama waarin een vader uit de bijbelriemstaat Michigan op zoek gaat naar zijn verdwenen tienerdochter in de minder godvrezende staat Californië.

Zijn dochter nam daar deel aan een kerkelijk gesponsorde uitstap, maar die trip liep – op zijn zachtst gezegd – anders uit dan verwacht. De vader (een mooi van jetje gevende George C. Scott) ontdekt – tijdens een sterk onderkoeld-aangrijpende scène – dat zijn dochter in een pornofilm te zien is. En niet in het glossy, vetbetaalde soort. Om haar terug te vinden infiltreert Scott in het porno- en misdaadmilieu. Wat hij niet alleen doet: hij rekent daarvoor op de hulp van pornoactrice/callgirl Season Hubley die in Scott een vorm van redemptie en menselijkheid vindt waarmee ze zelden in contact komt.

Schrader is in Hardcore weinig subtiel in het etaleren van falend en schuldgevoelevocerend geloof. Niet verwonderlijk, daar Schrader in heel wat van zijn scripts religieuze verlamming op het voorplan zet: misschien daarom dat hij een partner vond in Martin Scorsese, nog iemand die graag katholieke vraagstukken centraal plaatst in zijn oeuvre. Dat het personage van Scott een diepgelovige aanhanger van het calvinisme is wordt breed uitgesmeerd om het contrast met de onderbuik van de verdorven metropool extra dik in de verf te zetten. Zeker omdat het lot van zijn dochter Scott ook verplicht om zijn falen als vader onder de loep te nemen.

Schrader komt zelf uit een streng-calvinistische omgeving en weet dus waar hij het over heeft. Het verdwijnen van een lokale tiener die later opduikt in een pornofilm is trouwens ook gebaseerd op ware feiten: Schrader putte hiervoor uit een plaatselijke ‘anekdote’ die hij opving toen hij middelbare scholier was. Hardcore is misschien niet een van de meest subtiele titels uit Schraders oeuvre, het is op een bizarre manier een van zijn meest entertainende: al is dat niet het juiste woord op de juiste plaats in een film die handelt over een onverholen vorm van mensenhandel en verdwenen kinderen.

De film kreeg bij zijn release een gemengde ontvangst: vooral de nogal actiegerichte climax kreeg kritiek als onhandige stijlbreuk, zeker in een film die eigenlijk meer een karakterstudie was. Ook niet tevreden: producent John Milius die liet optekenen dat het uitstekende script van Hardcore uiteindelijk naar een knullige film leidde, en dat de schuld daarvoor volledig bij Schrader lag. Al kon het nog erger zijn geweest: Schrader stelde immers zijn veto tegen Warren Beatty die sterk geïnteresseerd was in de hoofdrol, maar nogal wat scenarioveranderingen eiste. De kans was ook groot dat Schrader een stap opzij zou moeten hebben gezet als regisseur, daar Beatty Schrader niet zo genegen was als regisseur. De keuze om aan boord te blijven en Scott te casten is alvast een verdienste die niemand Schrader kan afnemen.

Niet dat het boterde tussen de twee: op een bepaald moment dreigde Scott er zelfs mee om er de brui aan te geven. Maar zover kwam het dus (gelukkig) niet. Scott had het er naar verluidt ook moeilijk mee dat de film echt op locatie werd opgenomen in de onwelriekende pornohuizen en achterbuurthotels van het verdorven L.A. Al zijn die beelden nu net een van de redenen waarom Hardcore werkt: in studioreplica’s zou de film nooit hetzelfde effect hebben. Schrader was trouwens consistent, daar hij het eerste deel van de prent ook echt filmde in een diepgelovig stukje Michigan. Twintig op twintig voor couleur locale dus. Achteraf bleek dat nogal wat lokale inwoners en investeerders niet zo opgetogen waren met het feit dat er een film met als titel Hardcore in hun gemeenschap was opgenomen. Toen Schrader er met zijn cast en crew neerstreek had Schrader hen meegedeeld dat de titel van de film The Pilgrim was. Tien op tien voor slim gefoefel dus. En een dikke zeven op tien voor een onterecht wat in de vergetelheid geraakte brok sterke seventiescinema.