Een theater ergens in Spanje, de combinatie van toneel en dans. Heel aangrijpend voor de één, gewoon mooi om zien voor de ander. Wanneer de camera even de zaal intuurt wordt halt gehouden bij twee mannen. Eén ervan pinkt een traantje weg...

Hierna leren we de twee wat beter kennen. Benigno (Javier Camara) is verpleger in een hospitaal. Een bijzondere job eigenlijk want hij werkt op de afdeling van coma-patiënten. Je zou denken dat lange gesprekken met de slapenden zinloos of onmogelijk zijn, maar daar heeft Benigno een ander idee over. Het is zijn persoonlijke vorm van therapie om hen bij de verzorging te vertellen wat hij de voorbije avond heeft meegemaakt of gezien, zoals het toneel van gisteren bijvoorbeeld. Hij vervult zijn job met veel inzet en overgave, de vergelijking als zou iemand in coma een plant zijn gaat immers niet op voor deze mensen die niet langer over een intacte hersenschors beschikken. Een plant krijgt gewoon wat water, de balletdanseres Alicia moet gewassen, gemasseerd, geknipt worden, terwijl ook het nodige moet gedaan worden in haar menstruatie-periode (dit is een Almodovar-film die het weeral niet kan kwalijk genomen worden dat hij volledig is in de benadering van dit gegeven...).

De andere man van bij de openingssène is een journalist van een Spaanse krant die de opdracht krijgt een vrouwelijke 'torrero' te interviewen die aan een indrukwekkende reeks stierengevechten is begonnen. De twee beginnen een relatie en Marco krijgt zijn vaste plaats in de tribune wanneer weer maar eens een dier van om en bij de 500 kg de arena komt binnengestormd. Deze keer loopt het verkeerd af en ze raakt in een diepe coma. In hetzelfde ziekenhuis waar Benigno werkt, inderdaad...

Wie denkt dat de kous/film hiermee af is, vergeet dat dit een prent is van regisseur (ik gebruik hier echt bijna de term meester) Almodovar. Die zorgt voor een aantal zaken die een P.A.-film zo goed maakt : enkele visuele of sfeervolle topmomenten en het feit om een stuk dieper te gaan dan de oppervlakkigheid van een klassieke commerciële Hollywood-prent. Het stuk waarin Mario en zijn vriendin een optreden bijwonen van weet ik veel wie is zo schoon, zo prachtig gezongen en in beeld gebracht en zo sfeervol dat we bijna in onze eigen woonkamer rechtveerden om uit te roepen wat een top-cinema dit eigenlijk wel is... Niet voor niets komt deze scène/muziek ook al automatisch voorbij bij de kleine montage die wordt gestart wanneer je de DVD in je toestel hebt ingevoerd. Een tweede visueel pareltje wacht je nog als afsluiter wanneer enkele dansende paartjes van links naar rechts over je scherm schuiven. Prachtig.

Een tweede element dat ons extra gul stemt bij het voorzien van de kwoteringssterretjes steekt hem in het verhaal/scenario. Wanneer een gebeurtenis in het ziekenhuis ervoor zorgt dat iemand in de gevangenis raakt, zorgt dit voor gemengde gevoelens. Eigenlijk zou je gewoon botweg moeten afkeuren wat zich heeft afgespeeld in de kliniek en de gevangenisstraf als een logisch gevolg ervan zien. Maar Almodovar maakt deze benadering niet zo vanzelfspekend. Wanneer je de achtergrond tussen de twee betrokkenen wat beter leert kennen hou je er op zijn minst gemengde gevoelens aan over of kan je zelfs begrip opbrengen voor wat is gebeurd. Dit kan enkel en alleen omdat Almodovar de dingen meesterlijk weet in te kleden en je zelf de moeilijke keuze laat om goed- of af te keuren. Het is aangenaam om niet zoals steeds gewoon te moeten kijken en te slikken wat je op het scherm wordt voorgeschoteld, een Almodovar film gaat meestal een stuk dieper, zeker deze Hable Con Ella. De filmmaker schrikt er overigens ook niet voor terug om zijn creativiteit de vrije loop te laten als het op liefde en sexualiteit aankomt : nog zo'n zalig (en bijzonder grappig) stukje (in zwart/wit alweer) is de scène met het heel kleine mannetje dat er met een enorme wilskracht toch in slaagt om zijn reuzenvrouw sexueel te bevredigen. Eigenlijk gaat dit heel ver, maar de manier waarop het op je afkomt is zo sterk dat het niet stoort, laat staan provoceert.

We staan zoals (bijna) altijd niet alleen in al ons lof, want de dames en heren van de 'Academy' gaven deze film al de Oscar voor 'Beste originele Script', nadat Hable Con Ella (Talk to her is de Amerikaanse titel) een Golden Globe voor de beste buitenlandse film kreeg. Zeker een film dus die in de collectie thuishoort van de filmkenner die weet wat goed is...