Rebels of puberaal? De grens is dun in H4Z4RD, een actiekomedie die in een rotvaart voorbijraast. De grens tussen rot en vaart is trouwens ook dun.

Jonas Govaerts’ langspeelopvolger van Welp tapt niet uit een horrorvat maar uit dat van de bewust politiek incorrecte actiefilm. Een die je niet veel zal aantreffen in de reguliere Amerikaanse bigbudgetcinema, en die meer DNA deelt met de waanzin van Oosterse genre-exploten of de onderkoelde humor van Scandinavische. Al kunnen ook fans van de vernielzucht van pakweg Dick Maas een paar ijkpunten afvinken in deze met een dik aangelengde Belgische/Vlaamse/Antwerpse saus overgoten spielerei.

Govaerts adapteerde samen met coscenarist en theatermaker Stef Lernous een script van de de Amerikaan Trent Haaga, op wiens cv scenario’s staan voor videospellen en heel deliberate Z-hybrides met horror en splatteractie op het voorplan. Maar H4Z4RD verraadt amper Amerikaanse roots: door het volledige verhaal te integreren in het Antwerpse verkeersinfarct kan je ‘t Stad zelfs zien als een apart personage in deze dag uit het leven van driver Noah – Dimitri Thivaios die zich ook als Dimitri Vegas laat begroeten – die met zijn gekoesterde gepimpte Lexus door de straten dwaalt. Zij het niet altijd doelloos: ‘s ochtends gaat hij zijn vriendin (Jennifer Heylen) en dochtertje ophalen en hij engageert zich om het kind om half vier van school te halen. Een belofte die hij beter niet had gemaakt op een dag waarop hij besloot om met zijn vrij geschifte neef Carlos – Jeroen Perceval met wijnvlek op het gezicht en slis op de tong – een ‘toerke te doen’. Want dat toerke leidt onder meer naar een drugsdiefstal, een dode Frank Lammers op de achterbank, een in de uitlaat ejaculerende Tom Vermeir en uiteindelijk zelfs een race tegen de klok om zijn dochter te redden uit de klauwen van een met een glazen oog en Fu-Manchu-baard uitgeruste Gene Bervoets.

De regels van de brave binnen de lijnen kleurende kunst volgt Govaerts niet, maar dat kan je ook niet als je rebels wil zijn. Of puberaal. De vinnigheid waarmee H4Z4RD in beeld is gebracht zorgt in elk geval voor een eigen smoel, zowel tijdens de gas- als remmomenten. Zo verlaat de camera zelden/nooit de Lexus: een niet als overspeeld aanvoelende gimmick die naar een cinematografische eenheid leidt.

Nog een smoelige keuze: Govaerts’ beslissing om elke vorm van realisme van meet af aan uit de kofferbak te gooien en voluit te gaan voor dik in de verf gezette karikaturen – zowel personagegewijs als plotmatig – zodat vanaf de eerste minuten duidelijk is dat H4Z4RD is opgezet als visceraal actiekijkstuk waarbij overdrijving de plaats inneemt van voorzichtigheid als moeder van de porseleinkast. Zozeer zelfs dat het meer serieuze/gematigde slotakkoord als een stijlbreuk aanvoelt na de voorafgaande beeldenstorm. Een storm waar in de spoilermix ook nog ruimte is voor onderwaterskeletten, Helmut Lotti en een toch wel prangende oproep naar de Antwerpse dierentuin om beter op hun zoölogische bewoners te letten.

H4Z4RD wil nergens op de grenzen van zijn eigen kunnen botsen, en scheurt er dan maar doorheen met gierende banden, gebarsten ruiten en gedeukte bumpers – daarbij zowel verkeers- als tolerantiedrempels het nakijken gevend.