Pixar – de Amerikaanse studio, goed gekend als die met de springende bureaulamp aan het begin van elke film – herschrijft de geschiedenis en schrijft tegelijkertijd filmgeschiedenis. Het eerste zit vervat in de aanvang van de film, het vertrekpunt van “The Good Dinosaur”, het tweede verduidelijken we hier later nog. Wat als... Wat als zovele miljoenen jaren geleden de aarde niet volledig werd verwoest door een ingeslagen meteoriet, het ding gewoon langs onze planeet scheerde en verdween in het heelal ?  Pixar kent het antwoord en gebruikt precies dat als basis voor hun laatste animatie-worp. Dan zouden de dinosaurussen en andere wezens van vroeger niet uitgestorven zijn en jawel, ze zouden zelfs kunnen spreken. Allez, dat laatste misschien niet, maar dat nam Pixar gewoon voor waar aan om voor de hand liggende redenen.
Opvallend is dat de dinosaurussen zo’n beetje hetzelfde doen als wat hun menselijke opvolgers deden in het écht : men leefde van de jacht, ging gewassen kweken, enz… We zijn er aan het begin van de film getuige van hoe Mama en Papa dino (in de film Poppa en Momma – in de originele versie met stemmen van Jeffrey Wright en Frances McDormand) vol spanning naar de drie dino-eieren kijken die op het punt staan open te breken. Even later zien Libby en Buck het eh… levenslicht, tot grote vreugde van hun ouders. Met eitje nummer drie gaat het iets moeizamer : het groene dinootje is veel kleiner uitgevallen dan de eerste twee, kon zich dus maar met moeite uit zijn ei bevrijden en de geboren ‘Apatosaurus’ krijgt de naam Arlo. De dino-kinderen groeien op in de beste omstandigheden en kunnen al vrij snel hun ouders helpen bij het oogsten en deelnemen aan alle andere dagdagelijkse dino-activiteiten. Buck en Libby worden snel groot en papa dino laat hen van zodra ze hier “rijp” voor zijn hun dinopoot-afdruk aanbrengen op een stenen gebouwtje dat qua structuur als belangrijkste doel heeft er voor te zorgen dat het eten dat er wordt bewaard voor de winter, niet door anderen wordt weggehaald.

En dus blijft alleen Arlo nog over. En daar lukt het niet zo goed mee eigenlijk. Poppa overtuigt Momma dat het wel allemaal goed komt met de kleinste maar wordt na een tijd toch wat ongeduldig en geeft Arlo een opdracht die ervoor moet zorgen dat, indien volbracht, ook de laatste van de drie dino-kids zijn poot kan vereeuwigen op het stenen huis. Maar ook daarin slaagt Arlo niet : Arlo komt oog in oog te staan met een wezen dat hij nog nooit eerder heeft gezien : een klein mensje, een kleine Neanderthalertje als het ware (‘Spot’ in de film) dat er in slaagt om toch aan de groene viervoeter te ontkomen. De maat is nu echt vol voor Poppa en op een stormachtige avond met enorme stortregens hoopt hij zijn kleinste toch door een nieuwe beproeving te loodsen. Maar alweer zonder succes

Poppa verdwijnt in een kolkende rivier en Arlo blijft alleen achter. Alleen in de wildernis, zonder de goede zorgen van Poppa en Momma ! Alhoewel, alleen… ook ‘Spot’ blijkt nog in de buurt te zijn… De twee staan aan het begin van een geweldig avontuur dat hen finaal terug naar huis moet brengen…

Peter Sohn maakt met “The Good Dinosaur” zijn regiedebuut. Zijn stem is overigens ook te horen in de film en wel als die van de Syracosaurus (het ding met zoveel verschillende beestjes op zijn kop/gewij). Het was overigens niet de eerste keer dat Sohn te horen was in een Pixar-prent

hij leende eerder al zijn stem aan Scott 'Squishy' Squibbles in “Monsters University” en ook de stem van Emile in “Ratatouille” werd door hem ingesproken. En mocht je je afvragen wie de stem is ach-ter de T-Rex Butch met de kleine ogen en het litteken in zijn gezicht, overigens één van de best ge-tekende personages in de film, dat is Sam Elliott. Super dat men bij Pixar één van de meest angst-aanjagende en indrukwekkende creaturen van moeder natuur met de gepaste teke-naars/animatoren en bijhorende stem kan laten overkomen als één van de leukste personages.
Als voorbereiding op de film zakten de filmmakers af naar Wyoming in een omgeving die later zou geconcretiseerd worden in de look van de film. Een tochtje paardrijden, rafting op de Snake River, het verliep niet onder incidenten en gaf toen al aan dat de schoonheid van de natuur altijd gepaard gaat met concrete gevaren. Een bezoek aan de familie McKay in Oregon werd ook ingepland omdat deze familie leefde op een manier zoals men de centrale familie in “The Good Dinosaur” in gedach-ten had. Maar ook de de scène bij het kampvuur van de familie dino’s/T-Rex’en haalde zijn inspira-tie uit dat verblijf.
Het ziet er allemaal makkelijk en bijzonder overtuigend uit maar was enkel mogelijk mits de goede voorbereiding. De makers bezochten bijvoorbeeld ook verschillende musea om meer te weten over de anatomie van de dieren die men in de film wou, hoe stapten ze, hoe zwaar zijn ze, wat waren hun concrete afmetingen, allemaal vragen waar je een specifiek en heel concreet antwoord moet voor kennen om een film te maken als “The Good Dinosaur”. Een Apatosaurus als Arlo was bijna zes meter groot en woog zes ton. Tover dat maar eens op een groot bioscoopscherm op een overtuigende manier. Pixar kan het allemaal.