DgeeTwenty staat niet alleen alfabetisch geordend onder de G, ook omschrijvend kan de prent daar worden gedropt. Bij de G van Generieke actiedrab is dat dan. Al kan het ook onder de K van je weet wel wat met peren.

Dat krijg je nu eenmaal met een prent die zich laat bekijken als een ongeïnspireerd samenraapsel van betere films – in dit geval Die Hard en Air Force One. Aan de hielen van dat duo komt G20 echter nooit: dit allegaartje lijkt in de eerste plaats vooral een zusterprent te zijn van Gerard Butlers Has Fallen-franchise.

De supporters van meer vrouwelijke stemmen in de cinema zijn er alvast aan voor de moeite. De in Mexico geboren regisseuse Patricia Riggen is duidelijk geen Kathryn Bigelow, en in de canon van bad-ass heldinnen verovert Viola Davis geen toppositie. Al zou je dat misschien wel verwachten, hopen of vermoeden daar Davis hier de president van de Verenigde Staten vertolkt. Wat in het echt (nog) niet kon, kan dus wel op het witte doek of grijze streamingscherm: een Afro-Amerikaanse vrouw op de draaistoel in het Witte Huis.

En die komt dus onder vuur te liggen als terroristen het hotel in Kaapstad aanvallen waar ze de vergadering van de G20-wereldtop bijwoont. Davis is een van het handjevol aanwezigen dat zich weet te verschansen na het initiële ‘handen omhoog en iedereen tegen de muur’-openingssalvo en daardoor de kans krijgt om de terroristen een poepje van eigen kruimeldeeg te geven. De boze terroristenleider van dienst is een voormalige Special Forces militair die niet is opgezet met Davis’ keuze om arme boeren in Afrika te koppelen aan een cryptomuntenportefeuille. Al komt er ook persoonlijk gewin bij kijken, zo blijkt gaandeweg. Ook Antony Starr moet zich trouwens niet opmaken voor een plaats in het rijtje van memorabele filmterroristen: Hans Gruber he’s not.

Scenariomatig rijgt G20 de clichés aan elkaar. Zo is Davis uiteraard vergezeld van haar man en twee kinderen, en ook die worden door de terroristen even uiteraard onder vuur genomen en gebruikt als gijzelaars om Davis onder druk te zetten. Geen enkele originele verhaalkronkel dus in een prent die doorgecalculeerd van actiescène naar actiescène hopt en daarbij af en toe wat animo weet te vergaren of een gniffel en een huh weet te ontlokken. Al is de kans klein dat je je tien minuten na de eindgeneriek nog zal herinneren welke gniffels dat waren … dat heb je nu eenmaal met generieke actiedrab. Of met kut met je weet wel wat.