Wie tien jaar geleden zou hebben beweerd dat de Disney-animatiepoot anno 2013 zou triomferen op vriend des huizes Pixar, werd ofwel uitgelachen of bekogeld met de voltallige Adam Sandler-dvd-collectie (Punch-Drunk Love uitgezonderd). Maar kijk … terwijl Pixar brandjes moet blussen na het opschorten van op stapel staande titels en andere interne strubbelingen schittert de Disneyster als vanouds met hun 53e avondvullende animatieprent Frozen. Zozeer zelfs dat vergelijkingen met toptitels uit de zogenaamde Renaissance-periode (Beauty and the Beast, Aladdin) her en der de kop opsteken.

Verhaaltechnisch boort Disney geen nieuwe gronden aan: de lichtjes op Hans Christian Andersens Snedronningen (De sneeuwkoningin) gebaseerde plot is gefundenes prinsessenfressen met twee dames van adel voor de prijs van één. In de proloog zijn Elsa en Anna respectievelijk acht en vijf jaar oud. Elsa is de toekomstige koningin van het koninkrijk Arendelle en kan ijs en sneeuw produceren met een vingerknip (en zelfs zonder). Wat haar jongere zus natuurlijk de max vindt: zo kunnen ze zelfs in het midden van de zomer schaatsen en sneeuwballen gooien. Tijdens zo’n winterspel treft Elsa’s kracht per ongeluk haar zus die bewusteloos raakt en volledig dreigt te bevriezen. Enkel met de hulp van een roedel trollen kan Anna worden gered: ze adviseren om Anna en Elsa zoveel mogelijk los van elkaar te laten opgroeien om toekomstige ongevallen te vermijden en om bij Anna meteen ook de herinnering aan het incident uit te wissen.

Vele jaren later – op de dag van Elsa’s eenentwintigste verjaardag om precies te zijn – maakt Arendelle zich op om hun nieuwe koningin te kronen. Op die dag gooit het kasteel zijn poorten open voor bezoekers die niet geheel verwonderlijk van heinde en ver toestromen. Voor Anna (Kristen Bell) lijkt alles op een droom die in vervulling gaat: voor het eerst in haar leven mag ze naar buiten, en zit ze niet opgesloten in haar kamer. Het gelukzalig gevoel duurt niet lang: wanneer Elsa (Idina Menzel) weigert om haar zus uit te huwelijken aan prins Hans van de Zuidelijke Eilanden nadat het paar elkaar slechts een uur kent – Anna is nogal impulsief – verliest ze de controle over haar krachten en wordt Arendelle herschapen in een kille ijsvlakte. Beschaamd om wat ze heeft gedaan, vlucht Elsa de bossen en bergen in om er zich terug te trekken in een zelfgemaakt ijskasteel. Met het hele koninkrijk in rep en roer besluit Anna om achter haar zus te gaan in de hoop haar te doen inzien dat haar ongelukkige gave haar niet minder geliefd maakt. Tijdens die queeste krijgt ze het gezelschap van de pratende sneeuwman Olaf (Josh Gad) en blonde ijsverkoper Kristoff (Jonathan Groff) en diens geinig wortelvretend rendier Sven. Hulp die ze zal kunnen gebruiken: Elsa lijkt niet echt van plan om terug te keren naar Arendelle, en ook op de loer liggende wolven en lawines maken van de tocht een hachelijke onderneming. Enfin, hachelijk op kinderniveau weliswaar.

Frozen laat zich bekijken als een Disney best of: uitbundige musicalnummers, show stelende sidekicks en een sprookjeswereld waarin ware liefde overwint – en even op zijn kop wordt gezet - worden aan elkaar gelast met een opvallend feministische insteek. Het is alvast geen toeval dat Disney het stemmenwerk ditmaal overliet aan doorwinterde musicalsterren om van de liedjes meer te maken dan zomaar wegwerpnummers tussenin. Neen, Disney grijpt bewust terug naar de grandeur van vroeger (net zoals ze een paar jaar terug deden met Tangled) en zet alle intrinsieke succeselementen extra dik in de verf. Wat resulteert in een combinatie van vintage succeselementen en hoogmoderne CGI-toetsen. Vergelijk dit met probeersels als Bolt en je zal vaststellen dat de aanpak van Frozen best een slimme strategische zet is. Zelfs jongens zullen ditmaal niet te beroerd zijn toe te geven dat ze naar een prinsessenfilm geweest zijn.

“Some People Are Worth Melting For” declameert de koddige Olaf tijdens een nu al klassieke scène en de kans dat er deze decembermaand heel wat families gaan smelten voor Frozen is heel groot. Onterecht is dat niet: het mag dan allemaal een beetje tweedehands ogen, de formule werkt eens te meer. Extra reden om overstag te gaan: qua kleur, textuur en animatie behoort Frozen ongetwijfeld tot het mooiste wat het huis van de muis ooit heeft afgeleverd. Of we volgend jaar even enthousiast kunnen zijn over de 54e avondvullende Disneyprent valt vooralsnog af te wachten. Big Hero 6 haalt de mosterd immers bij Marvelsuperhelden en –schurken, en ruikt toch nogal wat naar Pixars The Incredibles. Maar dat zijn zorgen – of verrassingen – voor morgen. Anno 2013 zit de animatiefan alvast meer dan snor met het hartverwarmende Frozen.