Hoor wie klopt daar kinderen? Als het op de deur van Marvel of Warner/DC is, zou het wel eens de Italiaanse acteur/regisseur Gabriele Mainetti kunnen zijn die komt solliciteren.

Twee langspelers heeft de man dusver geregisseerd, en allebei zijn ze te catalogiseren onder de noemer superheldenfilm. Aan ambitie heeft Mainetti duidelijk geen gebrek. Zijn uit 2015 stammende Lo Chiamavano Jeeg Robot kan je nog samenvatten als een ‘eenvoudige’ knipoog naar het animegenre, voor opvolger Freaks Out trekt hij alle registers open. Al kan je deze tweede worp feitelijk eigenlijk ook ‘eenvoudig’ samenvatten als een X-Men of Fantastic Four-film in een tweede wereldoorlog-setting. Maar door een gebrek aan focus laat deze overambitieuze mengelmoes zich uiteindelijk in de eerste plaats omschrijven als een rommeltje.

De circustent van de Jood Israël wordt tijdens een bombardement aan flarden geschoten. Waarop hij besluit om met zijn vier beschermelingen naar Amerika te vluchten. Die vier beschermelingen hebben allemaal superkrachten: Fulvio is een Chewbaccamens die metaal kan plooien, Cencio is een albino die macht heeft over alle insecten, Mario is een magnetische clown en Matilde is een tiener die elektriciteit uitstoot telkens iemand haar aanraakt. De vijf vluchtelingen worden van elkaar gescheiden en het kwartet titelfreaks verzeilt uiteindelijk in een door een twaalfvingerige nazi gerund Duits circus dat zijn tenten in Rome heeft opgeslagen. Die Frantz van dienst is trouwens niet zomaar een gewone nazi: naast twaalf vingers heeft hij ook de gave om in de toekomst te kijken. Waardoor hij ziet dat de dagen van het nazirijk zijn geteld, en dat verval denkt hij te kunnen afwenden door de krachten te verzamelen van vier freaks die aan hem zijn verschenen in een visioen. En ja hoor, blijken dat toch wel Fulio, Cencio, Mario en Matilde te zijn zeker – althans, dat is wat hij denkt.

Mainetti komt met genoeg ideeën – middenstuk in een partizanenkamp inclusief – op de proppen om drie films van twee uur of een televisiereeks van zes uur te vullen, maar raakt binnen het frame van twee uur en twintig minuten niet verder dan een halfslachtige brij die narratief zelden weet te begeesteren. Visueel gaat hij voor een overdaad die eigenlijk al vrij snel begint te vervelen. Er zit nagenoeg geen enkel rustpunt in de film en na het zoveelste opzichtige ‘CGI-op de voorgrond en in de achtergrond’-tableau heb je het wel gezien. En het leidt ook nergens heen: de climax is zelfs een teleurstellende storm en drang-effectenlawine die wel uit een Marvelfilm lijkt ontsnapt.

Komt er ook nog bij dat de personages heel schetsmatig zijn uitgetekend. Bij de titelfiguren komt Mainetti daar nog net mee weg, maar de grote booswicht Frantz raakt karakterieel kant noch wal – en dat is ook jammer voor Franz Rogowski die meestal intens acterend uit de hoek komt maar hier zo goed als volledig verloren loopt. De volledige toekomstlijn in de plot loopt trouwens mank: ok, het mag dan geestig zijn om even Radioheads Creep als pianoriedel te horen, maar die ene cruciale scène waarin een smartphone een toekomstkakofonie uitbraakt is exemplarisch voor het bombastische eindresultaat: minder is soms meer, meer is vaak gewoon te veel.

Mainetti strooit behalve knipogen naar comiciconografie en The Wizard Of Oz ook nog visuele verwijzingen naar Kusturica, Fellini, Del Toro, de la Iglesia en zelfs Tarantino in het rond, maar niets vat vuur. Ook niet als een van de hoofdpersonages dat wel doet. Blijft over: wtf-momenten die totaal niet duidelijk maken op welke doelgroep Freaks Out zich toespitst. Want naast een paar gratuite gore shots krijg je hier ook nog twee copulerende weerwolven, dwangmatige masturbatie en een blote flieter te zien.

Freaks Out is een ongeleid projectiel dat in zijn eigen ambitie verzuipt en verdrinkt. Je zou kunnen zeggen Ambition Macht Frei maar je kan evengoed Tod Brownings Freaks nog eens gracieus in de dvd- of Blu-raylader laten spinnen.