De Disneystudio’s deden begin jaren zeventig een goede investering toen ze de filmrechten kochten van Mary Rodgers’ in 1972 verschenen kinderboek Freaky Friday. Een boek waarin een rebelse tiener zich plots in het lichaam van haar moeder bevindt, en zo tastbaar voelt hoe moeilijk die het eigenlijk heeft in het dagelijkse opvoedkundige leven.

De moeder-dochterswitch werd tastbaarder in de komische verfilming uit 1976 waarin Jodie Foster en Barbara Harris in elkaars lichaam verzeilden, en daar kwamen nogal wat slapstickmisverstanden bij kijken. Disney maakte nieuwe Freaky Fridays in 1995 (als tv-film), 2003 en 2018 (als tv-versie van de musical), en tussendoor volgden nog adaptaties van Rodgers’ sequelboeken A Billion For Boris en Summer Switch. Perfect verstaanbaar dat je in deze tredmolen enkel van de versies uit 1976 en 2003 had gehoord, uiteindelijk de enige twee versies die er echt toe doen.

De Freaky Friday uit 2003 kreeg met deze Freakier Friday een sequel. Niet zomaar een, maar eentje waarbij de zo goed als volledige cast van destijds tweeëntwintig jaar later terug van de partij is, aangevuld met wat nieuw grut. Een beetje I Know What You Did Last Friday eigenlijk. Of A Whole Lot Of Fridays Ago.

Centraal staan nog steeds Jamie Lee Curtis en Lindsey Lohan, de moeder en dochter die twintig jaar terug voor een paar dolle dagen in elkaars lichaam terechtkwamen en op die manier elkaar leerden waarderen. Intussen is Lohan ook (alleenstaande) moeder, en die moet nu haar eigen rebelse tienerdochter Harper (Julia Butters) in toom zien te houden. Een complicatie die dat extra moeilijk maakt: Lohan is van plan te huwen met haar Britse beau, de vader van de door haar dochter gehate klasgenote Lily (Sophia Hammons). Bovendien wil Lohan eens getrouwd naar Londen verhuizen, eveneens niet naar de zin van de graag surfende Harper. Familiale onrust dus, en die wordt er nog gekker op wanneer er zich opnieuw een lichaamswitch voordoet. Niet door een boodschap in een gelukskoekje deze keer, maar door toedoen van een maf medium. Lohan switcht van lichaam met haar dochter, Lily komt in het lichaam van Curtis terecht en vice versa. En jawel, als iedereen terug naar zijn eigen lichaam wil zullen de vier elkaar eerst moeten weten te begrijpen en appreciëren.

Op zich is Freakier Friday meer van hetzelfde, zij het dan nu in kwartetvorm. Net als in de vorige draait alles rond een huwelijk, en dat kan je zowel als gemakzucht of luiheid zien. Los daarvan: de sequel werkt. Een nieuwe remake zou waarschijnlijk nauwelijks rimpelingen veroorzaken, door (nostalgisch) terug te grijpen naar wat er was, blijft de prent voor het grootste deel overeind. Regisseuse Nisha Ganatra houdt er het tempo is, en Curtis en Lohan zijn net als in 2003 grappig goed op elkaar ingespeeld. Vooral Curtis amuseert zich duchtig nu ze weer eens voluit haar komisch kunnen mag laten zien. 

Dus ja, eigenlijk moet je al een door de klimaatopwarming verschraalde droogstoppel zijn om deze goedgemutste prent niet te blieven. Niet dat alles werkt: teneinde echt als dijenkletser te scoren mocht het allemaal nog gekker, dwazer en Blake Edward-iaanser zijn geweest. Een bedenking die het familie- en tienerdoelpubliek zich waarschijnlijk niet zal maken. Een gniffel kan naar het schijnt trouwens even deugddoend zijn als een schaterlach.

Enkel in de laatste twintig minuten of zo treedt ietwat bloedarmoede op: de overdaad aan suikersacharinebommen die dan het scherm kapen zijn ietwat van het goede teveel. Aangezien de film tegen dan zijn schapen, alpaca’s en cavia’s al op het droge heeft … de mantel der liefde erover zeker? Of hoe Freakier Friday net als Freaky Friday destijds het etiket van aimabele Disneypret geenszins gestolen heeft. Hoogstens geleend.