Behalve gesmaakte verschijningen in het menselijke departement van de actieafdeling (Mad Max, Lethal Weapon) maatk Mel Gibson geregeld zijn opwachting op het witte doek  zonder dat er daar karrevrachten doden moeten bij vallen.
Zo debuteerde hij destijds in een paar intimistische producties (Summer City, Tim) vooraleer hij met Mad Max I als een raket uit de startblokken schoot.  Het poëtische getitelde Forever Young hoort ook in die romantische sector thuis, en Gibson mag hier zonder scrupules eeuwig durende liefde promoten in een zacht kabbelende film die ongegeneerde aanvallen uitvoert naar het gevoelige innerlijke deel van de toeschouwer.

Als Daniel McCormick hangt Gibson in het begin van de film nog wel flink de waaghals uit wanneer hij als testpiloot van het leger geregeld in het luchtruim vertoeft.  We schrijven dan 1939 en het leven zag er toen fijn uit voor Daniel.  Hij mag immers ook nog genieten van de lieve woordjes die Helen (Isabel Glasser) hem toefluistert.  Tot het noodlot onverbiddellijk toeslaat en Helen het slachtoffer wordt van een verkeersongeval en in een coma achterblijft.  Gefrustreerd om zijn machteloosheid besluit Daniel om zich, ten voordele van de wetenschap, te laten invriezen.  De oorspronkelijke bedoeling was een jaar, maar er loopt wat mis en Daniel ontwaakt pas 50 jaar later.  Nog steeds even vers als in 1939 dat spreekt voor zich, en hij heeft zelfs weinig moeite om zich aan te passen in de huidige tijd.  Maar dan treden er plots nevenverschijnselen van zijn diepvriestoestand op, wil het FBI hem te pakken krijgen (overheidsgeheimen weet je wel) en ontdekt Daniel dat Helen haar comateuze toestand heeft overleefd en nog steeds levend op de aardbol vertoeft.  Met de hulp van een lieftallige verpleegster (Jamie Lee Curtis) gaat hij op zoek naar zijn vroegere liefde...

Geloofwaardig kun je het moeilijk noemen, maar op de altijd  betrouwbare kleffigheidsmeter scoort het wel ontzettend hoog.  Dat komt hoofdzakelijk door Gibson die er duidelijk plezier in heeft om een ouderwetse romantische held neer te zetten, maar ook door het algemene humane gevoel dat van de film uitgaat : zelfs de FBI-agenten die in het laatste deel van de film opdoemen stralen geen gram onheil uit.

Scenarist van dit alles is Jeffrey Abrams die eerder nog Harrison Ford de ware liefde liet ontdekken met een kogel in zijn kop in Regarding Henry.  Als Abrams zo verder schrijft kan hij de volgende keer ongetwijfeld iemand in een kikker veranderen vooraleer het happy end eraan komt.  Maar goed, deze mengelmoes van het aloude 'oude liefde roest niet' en het kakelverse 'snelle jongens staan nergens bij stil' wordt door regisseur Steve Miner (die tien jaar geleden nog de moordpartijen van Jason in de Friday the 13th-films dirigeerde) gepresenteerd in een borrelende, degelijk genivelleerde cocktail boordevol Hollywoodkitsch, getapt uit het gemakkelijkst te verteren vaatje.