Kitsch 22. Het is welhaast onmogelijk om van Flash Gordon te genieten zonder de hoge kitschfactor te appreciëren, langs de andere kant zorgt de ‘foute’ look voor een overdosis camp die het moeilijk maakt om zonder tegenkantingen doorheen de prent te spartelen. Het hoeft in elk geval niet te verwonderen dat Flash Gordon na zijn hobbelige bioscoopcarrière op video uitgroeide tot een heus cultitem.

Deze filmische update van Alex Raymonds stripverhaal – voor de eerste maal verschenen in 1934 – lijkt in elk geval gefundenes Fressen voor überproducent Dino De Laurentiis die hier precies een visueel vervolg op Barbarella voor ogen heeft. Je hoeft niet ver te zoeken om over de kitsch en camp te struikelen. Kies maar uit: de tongue in cheek dialogen van scenarist Lorenzo Semple Jr. die zijn sporen als schrijver verdiende voor de nog meer kitsch uitspuwende Batman-reeks uit de jaren zestig, of de kostuums en decors van veelvuldig Fellinimedewerker Danilo Donati die pakweg The Rocky Horror Picture Show op een aflevering van Musti doet lijken. Of de bombastische soundtrack van Queen met de onweerstaanbare oorwormriedel Flash! a-ah. Of het bont allegaartje aan bijrolspelers – Max von Sydow schijnt zich alvast duchtig te amuseren als Ming The Merciless – dat weerwerk biedt aan titelheld Sam J. Jones, die hiervoor vooral bekend was als centerfold van de juni 1975-editie van Playgirl. Of de opzichtige garderobe van het vrouwelijk schoon Ornella Muti en Melody Anderson.

En dat alles toevertrouwd aan genrevreemde regisseur Mike Hodges die nooit echt heeft geweten waarom De Laurentiis hem inhuurde. Hodges stond naar eigen zeggen slechts op de achtste plaats op het lijstje van potentiële regisseurs. Helemaal bovenaan prijkte Nicolas Roeg, maar die gooide zijn eigen ruiten in door van Flash een metafysische messias te willen maken. En dat was zelfs voor De Laurentiis een brug te ver.

Net als Superman twee jaar eerder is Flash Gordon een film waarvan de ontstaansgeschiedenis alleen al manna is voor iedere zichzelf respecterende fan van grootschalig productioneel ego-entertainment. En net als Superman is Flash Gordon een film die niet zonder kleerscheuren de eindstreep haalt, maar genoeg ballen en stijl in huis heeft om meer te zijn dan hersenloos big budget-entertainment. Je kan er zowaar blijven naar kijken en altijd wel iets nieuws ontdekken.

De povere ontvangst aan de kassa’s en de onenigheid tussen Jones en De Laurentiis – Jones wou na de opnames niets meer met de savior of the universe te maken hebben en weigerde om promotie te voeren of om aan te treden in eventuele sequels – zorgden er voor dat Flash a-ah geen franchise kon aftrappen. Opvallend: de Britten waren wel gek van de film en in de UK was Flash Gordon een van de grootste kassuccessen van de jaren tachtig.