“Please allow him to introduce himself…” (deel 4). De makers van de “Final Destination”-reeks nemen niet echt risico’s met het scenarioskelet. Over nauwgezet volgen gesproken: los van locaties en situaties is dit deel nagenoeg identiek aan de vorige drie. Het lidwoord in de titel duidt aan dat dit de laatste in de reeks zou moeten zijn, maar aangezien deze film de commercieel best scorende van het viertal is, zouden we daar toch geen zwaar geld op inzetten.

In de eerste “Final Destination” had Magere Hein het gemunt op een groep tieners/overlevenden die toevallig/via een visioen ontsnapten aan een vliegtuigcrash, in deel twee vormde een verkeersongeval het katapultmoment, in deel drie zorgde een pretparkongeval ook achteraf voor een dodelijke tol en in “The Final Destination” moeten een groep overlevenden van een crash op een racecircuit vaststellen dat de dood niet van plan is om hen zomaar te laten overleven. Visionair van dienst is ditmaal ene Nick die tot in de gruwelijkste details ziet hoe een kettingreactie van gebeurtenissen een raceauto in het publiek katapulteert, net waar Nick en zijn vrienden hebben plaatsgenomen. Hij kan zijn vriendin Lori en bevriend koppel Hunt en Janet overtuigen om het stadion te verlaten, een paar seconden voordat de ramp daadwerkelijk gebeurt en het stadion in een vuurzee wordt herschapen. Eind goed, al goed ?  Nope, want eens te meer heeft de man met de zeis het niet begrepen om de slachtoffers die zich uit zijn klauwen wisten te bevrijden. Ook de toevallige omstanders die Nick mee naar buiten wist te loodsen zijn niet veilig, zoals al snel blijkt als de overlevenden door bizarre ongevallen worden getroffen…

Het grote ‘been there, done that’-gehalte is misschien goed nieuws voor de (let op, woordspeling in het vizier) die hard fans van de serie, maar het werkt wel een ontzettend déja vu-effect in de hand. Toch is nummertje vier beter dan nummertje drie, het toch wel ontzettend makke vorige deel. Van de eerste (nog steeds de beste uit de serie) en de tweede herinneren we ons nog een paar geslaagde vondsten, bij deel drie was het vet wel degelijk van de soep. Nummer vier is dus een kleine stap voorwaarts, al duurt het een tijd vooraleer de vonk aanslaat. De intro op het racecircuit is vervelend en voorspelbaar, en het is slechts gaandeweg dat David R. Ellis (tevens regisseur van het tweede deel en van “Snakes On A Plane”) de juiste versnelling vindt. Hij tovert een paar leuke set pieces uit de mouw, al leiden die in de meeste gevallen naar een nogal nadrukkelijke CGI-gore finale.

Gelukkig staan de bollebozen van de KNB-EFX Group ook op de eindgeneriek. Tussen de voor de hand liggende pulpmomenten en nonsens door hebben wij toch goed gelachen bij de sterfscène in het zwembad (sowieso een van de leukste momenten uit de volledige reeks) en ook de opbouw van de scène in het kapsalon mag er zijn. “The Final Destination” is net aanvaardbare genrefun, vooral omdat het ditmaal wel zeer compact is gehouden met een speelduur van nauwelijks tachtig minuten (eindgeneriek inclusief), en er dus niet al te veel tijd is om over de uitschuivers te vallen.

Her en der valt de film trouwens in 3D te bekijken. Yep, de rage zet zich door. Oorspronkelijk zou “Final Destination 3” al in 3D gefimd worden, maar toen was de technologie nog te duur en te complex. Het aantal naar het scherm vliegende attributen is dan ook nauwelijks bij te houden. Al heb je daar natuurlijk niks aan als je de gewone versie ziet. Al hoef je zeker niet per se de 3D-versie mee te pikken: de echt opvallende 3D-effecten worden immers opgespaard voor de begingeneriek (waar op een inventieve manier een paar moorden uit de vorige films de revue passeren) en voor een paar tussenshots waarin de visioenen van de volgende sterfscènes flitsen. Al verklaart de 3D-techniek wel waarom de climax een 'hum, aardig gevonden'-voetnoot meekrijgt.