The Fan

Gewoon
The Fan (1981)
1981
langspeelfilm
95 minuten
drama

verdeler

acteur/actrice (9)

James Garner James Garner → Jake Berman
Griffin Dunne Griffin Dunne → productie-assistent
Maureen Stapleton Maureen Stapleton → Belle Goldman
Hector Elizondo Hector Elizondo → Raphael Andrews
Lauren Bacall Lauren Bacall → Sally Ross
Michael Biehn Michael Biehn
Anna Maria Horsford → Emily Stolz
Kurt Johnson → David Branum
Feiga Martinez → Elsa

regisseur (1)

Edward Bianchi

producent (1)

Robert Stigwood

artdirector (1)

Paul Eads

kostuumontwerper (1)

Jeffrey Kurland

componist (1)

Pino Donaggio

Een ordinaire slasher die zich probeert te verkopen als een glossy thriller? The Fan probeerde het, maar kwam van een kale kermis thuis. Al dan niet omdat de actualiteit een ontembaar beest bleek. Deze film kwam in de zalen drie maand nadat John Lennon was vermoord door een dolgedraaide fan … ironie kan hard zijn. En in maart 1981 – de maand van de eigenlijke release – ontsnapte ook president Ronald Reagan aan een moordpoging door een door Jodie Foster geobsedeerde gek. Ironie kan dubbel hard zijn.

The Fan – gebaseerd op een roman van Bob Randall uit 1978 – verhaalt over een actrice (Lauren Bacall) die wordt belaagd door een van haar fans (Michael Biehn). Die fan begint te flippen wanneer zijn avances en brieven steeds verticaal worden geklasseerd door Bacalls persoonlijke assistente (Maureen Stapleton), waarop hij zich gestaag maar zeker een gewapende weg baant naar Bacall.

Elizabeth Taylor was een tijdje in de running voor de hoofdrol, en Jeff Lieberman werd aan de regiestoel verbonden. De regie ging uiteindelijk naar Warris Hussein, maar die verliet het project wegens creatieve meningsverschillen met producent Robert Stigwood die zich even buiten zijn musical, Bee Gees en John Travolta-comfortzone waagde. Iets wat Stigwood dat jaar ook nog deed als coproducent van Peter Weirs Gallipoli, maar dit geheel terzijde. Uiteindelijk kwam videoclip- en reclamefilmer Ed Bianchi aan boord. Voor Bianchi was dit zijn langspeeldebuut en hij zou pas tien jaar later nog een bioscoopfilm regisseren vooraleer uit te groeien tot een gerespecteerd regisseur van episodes van gelauwerde televisiereeksen als The Wire, Deadwood en Boardwalk Empire.

Deze vreemde eend in zijn carrièrebijt is niet zo slecht als de reputatie laat uitschijnen, maar een goede film is dit geenszins. Het is sowieso een prent die tussen twee stoelen valt: in zijn kalme momenten lijkt dit een bezadigde televisieprent, in zijn meer wilde knipoogt Bianchi zelfs naar Brian De Palma’s Dressed to Kill, al komt dat ook omdat Pino Donaggio hier eveneens de soundtrack verzorgt. Een soundtrack die de film zelfs spannender laat lijken dan hij is: mooi gedaan dus van Pino. Bacall zelf was alvast ook niet tevreden over het eindresultaat: zij had naar eigen zeggen getekend voor een karakterieel thrillerdrama en niet voor een vulgair psychobloedbad. Tja …

Alex De Rouck


Synopsis

Een vrouw wordt achtervolgd door een psychotische bewonderaar.