In 1989 dropte Sidney Lumet een familiebubbel met Sean Connery (grootvader), Dustin Hoffman (vader) en Matthew Broderick (kleinzoon) in de zalen. Nogal wat dissonante stemmen lieten horen dat die drie helemaal niet op elkaar leken en dat de castingkeuze alvast een serieuze knauw was voor het project.

Blijkbaar was Connery dat jaar geloofwaardiger als vader van Indiana Jones, want daar kwam nauwelijks een bruut woord bij kijken. Al is een mindere film natuurlijk vatbaarder voor kritiek, en in vergelijking met Indiana Jones and the Last Crusade is Family Business wis en waarachtig een mindere film. Wat hij ook is in het omvangrijke oeuvre van Sidney Lumet trouwens. Eind jaren tachtig was zijn kwalitatieve ster al wat tanende en beleefde hij niet meteen zijn fijnste uren. Al is alles relatief: in 1988 leverde hij met Running on Empty zelfs nog een van zijn allerbeste films af. Maar Family Business is wis en waarachtig een middle of the road-titel van Lumet: entertainend en tot op zekere hoogte geestig, maar allemaal wat te vrijblijvend om een sterke indruk te maken.

Scenarist van dienst is Vincent Patrick, die zijn eigen roman uit 1985 in scenariovorm goot. Hij mocht daarvoor ook al zijn roman The Pope of Greenwich Village adapteren voor het witte doek, maar dat is een andere film en een ander verhaal. De drie generaties in Patricks proza en Lumets film zijn behalve door bloedbanden ook verbonden door burgerlijke ongehoorzaamheid. Connery is een notoire inbreker die ettelijke jaren in de cel doorbracht en ook zoon Hoffman op het foute pad kreeg. Hoffman kon zichzelf rehabiliteren en gaat zoveel mogelijk contact met zijn vader uit de weg. Bij kleinzoon Broderick liggen de zaken anders: die heeft meer affiniteit met Connery dan met Hoffman en het is dan ook geen klein beetje schrikken dat het net Broderick is die Connery voorstelt om een kraak te plegen. Met Hoffman als onwillige derde medeplichtige.

Lumet en Patrick zetten zwaar in op de emotionele kant van de familiebanden, al komen de liefhebbers van een pittige overvalscène in het midden van de prent netjes aan hun trekken. En los daarvan zijn Connery, Hoffman en Broderick ook in mindere rollen hoogst bekijkbare en te smaken acteurs uiteraard. Een tussendoortje heet zoiets in vaktermen. En ook wel in gewone termen.

Voor Connery was dit de vijfde en laatste samenwerking met Lumet. De laatste hiervoor was Murder on the Orient Express en dateerde al van 1974. Dit moet dus haast wel een prettig (professioneel) weerzien zijn geweest tussen beide heren.