Over de jacht op de zogenaamde “weapons of mass destruction” in Irak - de (drog)reden voor George W. Bush en kompanen om het startschot van de tweede golfoorlog te geven - is al heel wat inkt gevloeid. En zijn al heel wat documentaires gemaakt. En heel wat pixels verzet. En ook het laatste filmische woord is er vast nog niet over gezegd. In Paul Greengrass’ “Green Zone” ontdekte Matt Damon ter plaatse hoe de vork in de steel zat, in deze “Fair Game” wordt dieper ingegaan op het onderzoek dat de CIA voerde naar de eventuele vernietigingswapens. Ettelijke studies toonden aan dat Sadam Hoessein helemaal niet zo strijdvaardig was als Bush de wereld wou doen geloven, maar die conclusie bleek voor de Westerse geallieerden geen reden om de inval in Irak af te blazen.

“Fair Game” toont bijna niets van het strijdtoneel zelf, maar vertelt het verhaal van CIA-agente Valerie Plame (Naomi Watts). Behalve haar ouders en echtgenoot – voormalig ambassadeur - Joe Wilson (Sean Penn), was niemand uit Valeries kennissenkring op de hoogte dat ze voor de CIA werkte. Dit vooral uit veiligheidsoverwegingen, daar Valerie in de pap brokkelde van een heleboel politiek gevoelige zaken. Ze werkte ook mee aan het onderzoek dat moest uitdokteren of Saddam Hoessein in staat was om kernwapens te produceren. Wanneer het gerucht de ronde deed dat Irak op het punt stond om “yellowcake” uranium uit Niger te importeren, vroeg ze of Joe dat kon verifiëren, daar haar echtgenoot vertrouwd was met de regio en diens leiders. Joe wist instinctief dat die bewering kant noch wal raakte, maar toch verkondigde president Bush dat alles erop wees dat Irak aan een kernbom werkte.

Joe ging in de tegenaanval met een opiniestuk waarin hij expliciet meldde dat Saddam helemaal niet in staat was om een kernwapen te maken, laat staan een kernoorlog te beginnen. Daarmee kwamen zowel Joe als Valerie in het oog van de politieke storm te liggen. In de zomer van 2003 werd in de Washington Post onthuld dat Valerie een CIA-agente was. Het begin van “Plamegate”: Valerie stopte met haar werk bij de CIA en Joe Wilson kwam evenzeer onder vuur te liggen in een door het Witte Huis aangestookte hetze. Het ging zelfs zo ver dat Plame werd omschreven als een secretaresse bij de CIA die helemaal geen topfunctie had. Uiteindelijk werd Scooter Libby, toenmalig adviseur van vicepresident Dick Cheney, veroordeeld tot 30 maanden cel omdat hij degene was die Valeries positie verraadde. Een straf die trouwens prompt werd herroepen door Bush.

Geen gebrek aan hete politieke hangijzers in “Fair Game”, ironisch genoeg lijkt regisseur Doug Liman er niet echt in geïnteresseerd. Hij vindt in elk geval niet de juiste drive om alles verhelderend of op het scherpst van de snee weer te geven. De veroordeling van Libby en Bushs interventie komen welhaast als een voetnoot aan bod tijdens de eindgeneriek. Liman focust vooral op de invloed van de affaire op Plames carrière, en relatie met haar eveneens geplaagde echtgenoot.

De film bevat overduidelijk drie delen. Het eerste toont Valerie aan het werk bij de CIA en de pogingen die ze onderneemt om via eerstelijnsinformatie de situatie in Irak te kunnen inschatten. Gaandeweg evolueert “Fair Game” naar de gevolgen, het lekken van haar identiteit en de woede van Joe Wilson. Om ten slotte overvloedig stil te staan bij de gevolgen op Valeries gezinsleven. Waardoor een potentiële politieke tijdbom wordt uitgespeeld als betrof het een doordeweekse soap. Waardoor “Fair Game” nooit echt vonkt of vuurt. En dat is jammer, zeker gezien het potentieel van de materie. En nog meer omdat het scenario de mosterd haalde bij Valerie Plames memoires zoals die verschenen in het boek 'Fair Game: My Life As A Spy, My Betrayal By The White House'. Ook Watts en Penn kunnen het verschil niet maken. Nochtans zijn ze beide adequaat genoeg om zich in het materiaal vast te bijten, maar het gebrek aan focus en een verhaal dat nooit echt uitgewerkt lijkt zorgt ervoor dat ze net als de rest van de betrokkenen vooral in het stof happen.

Jammer ook dat de film nogal schraal op het schijfje staat. Achtergrond, archiefmateriaal en interviews om de film te toetsen aan de ware gebeurtenissen waren hier immers geen overbodige luxe geweest.