De allerkleinste filmliefhebbers hadden niet te klagen over het bioscoopaanbod in 2012. Naar goede gewoonte werden zij samen met de begeleidende volwassen om de oren geslagen met kinderfilms allerhande: o.a. een Pixar, een paar Dreamworks, een Disney, een paar worpen van andere studio’s en zelfs een K3-film. Keuze te over met andere woorden. De beste animatiefilm van dit jaar is er echter eentje die gedeeltelijk in ons land is gemaakt/gefinancierd. En die vlak voor de jaarwende werd uitgebracht in de betere bioscoopzaal: of hoe in 2012 niet het venijn, maar het fijn in de staart zat.

“Ernest & Célestine” biedt geen ADHD-computergegoochel, maar fijne en zelfs vertederende handgetekende animatie die alles in huis heeft om kinderen en (nostalgische) volwassenen te verblijden. De film is geschreven als prequel op de boeken van de in het jaar 2000 op 72-jarige leeftijd overleden Brusselse illustratrice Gabrielle Vincent. Het aquareluniversum van Vincent wordt hier omarmd door Stéphane Aubier en Vincent Patar, de geestelijke vaders van het fabuleuze “Panique Au Village”. Visueel kan deze adaptatie niet verder verwijderd zijn van het geschifte stopmotionuniversum van dat paniekerige dorp, maar de toon en het bij vlagen hilarische gevoel voor humor leggen meer overeenkomsten bloot dan je op het eerste zicht zou denken.

In “Ernest & Célestine” is de wereld verdeeld in een onder- en bovenwereld. In de onderwereld leven de knaagdieren, in de bovenwereld de beren. De beren willen niets te maken hebben met de muizen en de ratten, die op hun beurt dan weer denken dat de beren wreedaardige carnivoren zijn die muizen eten. Toch wagen de muizen zich elke nacht stiekem in de bovenwereld om de uitgevallen tanden van de beren te verzamelen, daar de sterke berentanden ideaal geschikt zijn om beschadigde knaagdierentanden te vervangen.

Eén van de muizen die ’s nachts op tandenjacht gaat is de dappere Célestine: in tegenstelling tot de andere muizen gelooft zij niet dat alle beren slecht zijn, en ze maakt zelfs tekeningen met vriendelijke beren. Tijdens een van haar bezoekjes in de bovenwereld gaat het mis, en raakt ze per ongeluk opgesloten in een vuilnisemmer. Daar wordt ze gevonden door Ernest, een hongerige beer die zijn winterslaap in het bos onderbreekt in de hoop in de stad wat geld of eten te versieren met zijn muzikale kunsten. Célestine kan Ernest overtuigen om haar niet op te eten, en de vriendschap die ontstaat tussen de twee zal voor beide werelden verstrekkende gevolgen hebben.

Ja, er is een moraal aan het eind van het verhaal, maar de kans dat je daar als volwassene over valt is klein. Er wordt een lans gebroken voor verdraagzaamheid en gelijkheid, maar in tegenstelling tot in de Hollywoodmallemolen wordt die er niet ingehamerd. Bovendien wordt elke stap richting levensles omkaderd met fabuleus mooie animatie en fijne karakters die niet alleen de kindertjes aan het lachen zullen krijgen. Een aanrader voor jong en oud met andere woorden. Wie begin januari nog op zoek is naar een ideaal geschenk voor de kinderen (of zichzelf), hoeft niet te wanhopen: een bezoekje aan dit charmant meesterwerk vervult moeiteloos alle noden.