Moet alles wat genoeg duiten en daalders opbrengt een vervolg krijgen? In de commerciële filmwereld wel, ja. Getuige “The Equalizer 2”, die er kwam omdat het eerste vigilantespektakel met Denzel Washington in 2014 wereldwijd meer dan 190 miljoen kassabonen bij elkaar wist te sprokkelen. Positief is dat de sequel niet onaardig verder borduurt op wat een niet onaardige actieprent was: zowel Washington als regisseur Antoine Fuqua als scenarist Richard Wenk tekenen opnieuw present voor wat een verrassend traag en narratief zijn tijd nemend kijkstuk is. En dat in deze jachtige tijden.

Voor wie de genesis van “The Equalizer” niet kent: wreker Robert McCall was oorspronkelijk een blanke ex-intelligence officier die door de Brit Edward Woodward met verve werd neergezet in een tv-reeks die liep tussen 1985 en 1989. In de films heeft McCall een Washingtonkleurtje gekregen en is hij een ex-militair en voormalig lid van de DIA (Defense Intelligence Agency). Na de dood van zijn vrouw leeft hij teruggetrokken in Boston waar hij een centje bijverdient als taxichauffeur, heel veel boeken leest en opkomt voor iedereen die zich met onrecht geconfronteerd ziet. Hij is als Samaritaan zelfs zo barmhartig dat hij een negentigjarige Holocaustoverlevende helpt zoeken naar een schilderij van zijn zus en hij doet ook zijn uiterste best om een talentvolle jongeman (Ashton “Moonlight” Sanders) uit de klauwen van straattuig te redden. De sober acterende Washington komt perfect weg met deze menslievendheid, en ergens siert het hem en Fuqua – met wie hij nu voor de vierde keer samenwerkt – dat ze deze menselijke kant lange tijd zelfs voorrang geven op de eigenlijke intrige.

Waar Denzel in de eerste film de Russische maffia het vuur aan de schenen legde om een tippelende Chloë Grace Moretz te beschermen, gaat hij deze keer op een persoonlijke vendetta. Een voormalige DIA-collega legt het loodje in Brussel (zowaar) terwijl ze daar de moord op een andere overheidsagent onderzoekt. Een moord die McCall/Washington recht in het hart raakt en het opsporen van de daders wordt meteen zijn sequelmissie.

Echt spectaculair/verrassend is die helaas niet daar de voor de hand liggende snoodaard zowaar ook echt de snoodaard blijkt te zijn. Met als gevolg dat de daaropvolgende strijd tussen Denzel en zijn vijanden zich arbitrair en voorspelbaar ontwikkelt. Zij het wel steeds bedekt met een fleem van menselijkheid die elke vorm van harde exploitatie resoluut in de kiem smoort. Een inspiratieloze “Death Wish”-kloon is dit dus niet geworden.

Wat het wel is: een vlot gemaakt actietussendoortje met een zoals altijd/meestal betrouwbare Washington in de hoofdrol. Je kan de vraag stellen of het nodig is dat hij zich nog moet bezighouden met imitaties van imitaties, maar langs de andere kant duikt hij nog wel steeds op in persoonlijke projecten als “Fences” en “Roman J. Israel, Esq.” In die optiek is het verstaanbaar dat Washington zijn supersterstatus onderhoudt met weinig risicovolle projecten die hem op de radar van het grote publiek houden. Zo kruimelt het entertainmentkoekje nu eenmaal.