Feit: Tom Cruise scoort niet meer zo goed aan de Amerikaanse kassa’s als vroeger. Tenzij hij in de huid van Ethan Hunt kruipt. Recente titels als “Jack Reacher” en “Oblivion” deden het in de thuismarkt weliswaar nog behoorlijk, maar de symbolische kaap van een opbrengst van honderd miljoen dollar werd niet meer gehaald. In Europa en andere gebieden lijkt de Cruise Control wel nog aan te slaan. Box-officeanalisten (ja, die bestaan) vrezen voor “Edge Of Tomorrow” alvast het ergste: in een zomer gevuld met sequels en bekende franchisenamen lijkt deze sf-actieprent het meest kans te maken om de dieperik in te gaan. Wat heel onverdiend zou zijn. Als het stof van de boxofficezomer is weggetrokken, is de kans groot dat “Edge Of Tomorrow” misschien wel één van de meest kwalitatieve blockbustertitels van 2014 was.

“Edge Of Tomorrow” is gebaseerd op de in 2004 verschenen light novel 'All You Need Is Kill' van de Japanse auteur Hiroshi Sakurazaka. Een light novel is qua toon wat te vergelijken met wat we in het westen een young adult book noemen. In de verfilming is van dat young adult weinig te merken: dit is in de eerste plaats een robuuste actieprent die zowel tieners als de oudere generatie (die zich - zoals ondergetekende - nog levendig herinnert wat voor een invloed James Camerons “Aliens” op het witte doek had) zal weten te bekoren.

Op het eerste zicht lijkt de premisse moeilijk verkoopbaar, hoofdzakelijk omdat we het concept al eerder hebben gezien. Cruise kruipt in de huid van majoor William Cage, die tijdens een oorlog tussen moedertje aarde en buitenaardse invaderende wezens (mimics) in een tijdslus verzeilt en telkens hij sterft dezelfde dag opnieuw beleeft. Wat hem de kans geeft om met heel veel geduld uiteindelijk toch de vijandelijke linie te doorbreken. De schatplichtigheid aan “Groundhog Day” en “Source Code” ligt voor het rapen, maar toch is dit meer dan een doorslagje. Vooral omdat Doug Liman (“The Bourne Identity”, “Mr. And Mrs. Smith”) de gimmick stevig in de hand houdt en er zelfs een komische schwung in krijgt – de manier waarop hij de tijdsloop een eigen cadans meegeeft in het middenstuk is zelfs ronduit cool te noemen. Goed gevonden is ook de parallel die wordt getrokken met de tweede wereldoorlog. De clash tussen de aardse troepen en de buitenaardse bezetter speelt zich immers grotendeels af in Europa. Zo werd er al een beslissende dag uitgevochten in Verdun, en het slagveld waar Cruise D-daygewijs wordt naar toe gestuurd is een strand in Frankrijk.

De liefhebbers van robuuste sf-actie (lees: “Starship Troopers” en het reeds vermelde “Aliens”) komen hier ruimschoots aan hun trekken. In die optiek is het casten van Bill Paxton een gouden vondst. Fijn om de iconische acteur uit “Aliens” nog eens in een gelijkaardige rol te zien, zelfs al is het er een met een serieuze knipoog. De volledige cast is trouwens in optima forma: Cruise bewijst eens te meer dat hij tot mooie dingen in staat is als hij zijn eigen sterrenstatus afzwakt en niet de “Knight And Day”-toer opgaat, en ook Emily Blunt is uitstekend als de “full metal bitch” van dienst.

De sterktes van “Edge Of Tomorrow” zorgen er zelfs voor dat de film een paar keer flirt met de viersterrengrens. Dat die niet wordt overschreden komt eigenlijk vooral door een ietwat teleurstellende climax: die mag het verhaal dan wel netjes afronden, de panache die Liman in het voorafgaande uur etaleert (let op de nagenoeg perfect geregisseerde ‘inbraak’ in het hoofdkwartier in Whitehall) staat tijdens het slotkwartier minder sterk op de voorgrond. Een kleine smet op een voor de rest voortreffelijke blockbustermelange. Als dit flopt, zal een eerherstellende tweede carrière voor de thuisbioscoopmarkt meer dan verdiend zijn.