“D’Ardennen” is de openingsfilm van het 42e Film Fest Gent. Filmfreak volgt dat festival op de voet. Wie onze recensies, tips en impressies wil volgen kan daarvoor terecht op onze Facebookpagina. Liken dus, voor zover dat nog niet is gebeurd.

Antropologen mogen het – als ze willen – al dan niet genuanceerd tegenspreken, maar voor het gemak van de edele kunst van het filmrecenseren maken wij het onszelf even gemakkelijk als het op het typeren van marginalen aankomt. In zeven woorden: Amerika heeft rednecks, wij Johnny’s en Marina’s. Specimen waar Robin Pront – getuige zijn langspeeldebuut “D’Ardennen” – niets tegen heeft. Integendeel, hij gooit met graagte en plezier een kushandje in hun richting, en ziet er op toe zijn personages niet in hun hemd te zetten.

Pront verzorgde het scenario samen met Jeroen Perceval (“Dagen Zonder Lief”, “Rundskop”, “Plan Bart”, “Paradise Trips”). Die vertolkt niet alleen een van de hoofdrollen, hij schreef ook het gelijknamige toneelstuk – voor het eerst opgevoerd in 2004 – waarop “D’Ardennen” is gebaseerd. Een filmversie van dat stuk werd aanvankelijk geconcipieerd door Michael R. Roskam, maar die gaf uiteindelijk voorrang aan “Rundskop”. Ook de van bij het begin betrokken Matthias Schoenaerts verliet het project toen een overvolle agenda roet in het eten gooide. Waarop Pront – die de regie van Roskam overnam – Kevin Janssens koos om in de gelkuifhuid van Kenny te kruipen.

Kenny en zijn broer Dave (Perceval) zijn kleine criminelen die opgroeien in een Antwerpse achterbuurt. Een inbraak in een villawijk loopt echter niet als gepland: Dave ontspringt de dans, Kenny verdwijnt voor vier jaar achter tralies. Tijdens die vier jaar begint Dave een relatie met Sylvie (Veerle Baetens), de ex van Kenny. Als Kenny vrijkomt probeert hij de draad terug op te pikken – zowel met zijn broer als met Sylvie – onwetend van het geheim dat ze met zich meedragen. En ja, daar komen vodden van. Zeker omdat Kenny na die vier jaar in de cel niet echt een ander of gelouterd mens is geworden. Hij heeft nog steeds een korte lont, en het is maar de vraag of hij zijn driften kan bedwingen als hij ontdekt dat hij ‘verraden’ is door zijn eigen broer en zijn voormalige vriendin. Meer vertellen over de plot doen we niet, weet alleen dat “D’Ardennen” begint als karakterstudie die het midden houdt tussen zwarte komedie en karakterdrama. En dat Pront ergens halverwege met wolfijzers begint te jongleren en de prent daarbij resoluut het misdaadhok instuwt.

Pront en Perceval vinden geenszins het warme misdaadwater uit met dit broederdrama. Wat je ziet is – vooral in de Amerikaanse cinema – al ettelijke malen vertoond. Kritiek is dit niet: gewelddadige (familie)confrontaties nemen nu eenmaal een grote plaats in tussen de rimpelingen van de misdaadvijver, getuige bijvoorbeeld “Blue Ruin” twee jaar terug. Het is bij dergelijke indiecinema dat Pront het DNA leent voor zijn 'Flemish noir'. Zij het zonder inspiratieloos te kopiëren. Pront vindt vrij snel een eigenheid binnen de contouren van het voor de hand liggende: in de soms nadrukkelijk komische dialogen (Merckx vs. Van Damme), in de stevig in beeld gebrachte couleur locale, en in de scènestelende bijrollen – met vooral felicitatiegriffels voor Peter Van Den Begin en Jeroen Bijvoet. Mix alles door elkaar en je krijgt een film die zonder hoogdravende scrupules binnen de krijtlijnen van het misdaadgenre wis en waarachtig weet te entertainen.

Gezien op het Filmfestival van Gent.