Iedereen die graag recht op doel afgaat, zal zich herhaaldelijk in de haren krabben bij de vele omwegen die scenarist/regisseur Tony Gilroy (“Michael Clayton”) inbouwt in het scenario van “Duplicity”. Al is dat een beetje inherent natuurlijk in een verhaal dat het hoe en waarom slechts geleidelijk aan vrijgeeft door middel van flashbacks.

“Duplicity” kondigt zich aan als een komische spionageprent over twee bedrijfsspionnen die een nieuw revolutionair product proberen te stelen bij een multinational. Door hun voorgeschiedenis en wederzijdse paranoïa vertrouwen ze elkaar echter niet, hetgeen nefast dreigt te worden voor hun missie. Ray Koval (Clive Owen) en Claire Stenwick (Julia Roberts) liepen elkaar voor het eerst tegen het lijf in Dubai in 2003. Ray werkte toen voor de Britse inlichtingendienst MI6, Claire stond op de loonlijst bij het CIA. Ray liet zich als een jong broekventje verleiden door Claire, die hem na het liefdesspel drogeerde en er vervolgens met top secretdocumenten aan de haal ging. Gezichtsverlies dat Ray nog steeds niet vergeten is.

Vijf jaar later lopen de twee elkaar terug tegen het lijf. Niet meer in de wereld van internationale spionage, maar in de mallemolen van bedrijfsspionage. Grote bedrijven hebben immers nogal wat kapitaal en intellect veil om hun producten en strategie uit de handen van de concurrentie te houden, of gewoon om die concurrent een poot uit te draaien. Ray en Claire zien zich genoodzaakt om willens nillens samen te werken. Ray maakt deel uit van het team van de megalomane Garsik (Paul Giamatti) die het nieuwe wapen van concurrent Howard Tully (Tom Wilkinson) in handen wil krijgen. Claire heeft een dubbele functie: ze is assistent directeur veiligheid bij Tully, maar werkt eigenlijk als mol voor Garsik. Al blijft de vraag of Ray en Claire geen geheime agenda hebben, en of alles (of toch minstens een beetje) is wat het lijkt ?

Gilroy kiest niet meteen voor flitsende humor of spectaculaire plotwendingen om “Duplicity” voort te stuwen, maar stopt zijn energie vooral in visuele flair die af en toe ongegeneerd flirt met Steven Soderberghs “Ocean’s”-trilogie. Het vaak coole design, de soundtrack, flashbacks die traag maar zeker nieuwe lagen van het verhaal vrijgeven… er zijn genoeg overeenkomsten te vinden. Kwatongen beweren trouwens dat Gilroy “Duplicity” schreef met George Clooney voor ogen in de rol van Ray. Het zou in elk geval een rol zijn geweest die hem goed lag, voor zover het geen doorslagje zou zijn geweest van Danny Ocean. Op zich is het dus zeker niet slecht dat Clooney niet van de partij is in “Duplicity”. Dat deze film geen echte hoogvlieger is, komt niet alleen doordat Gilroy erg veel tijd neemt om zijn in wezen ‘much ado about nothing’-scenario uit de doeken te doen. Ook de chemie tussen Roberts en Owen zit niet altijd snor, waardoor hun haat-liefdeverhouding eerder sputtert dan hypnotiseert. Toch bevat “Duplicity” de nodige porties rozengeur en maneschijn. Wat ook moeilijk anders kan bij een film die er uitziet alsof de aura’s van pakweg Cary Grant en Audrey Hepburn geregeld een kop koffie kwamen drinken op de set.

Extra schouderklopjes zijn weggelegd voor de hilarische slow motion begingeneriek waarin Paul Giamatti en Tom Wilkinson elkaar naar de keel vliegen en toch ook wel voor de best slimme ontknoping waarin de contra-contra-contra-contraspionagekoord lekker strak gespannen staat. Genoeg verzachtende factoren dus om “Duplicity” tussen de ietwat slabakkende momenten door toch als een geslaagde bioszit af te vinken. Aangezien het echter geen voor de hand liggende fastfoodcinema is, is het er wel eentje waar je het koppeke moet bijhouden.