Arme Lawrence Kasdan. Moedig ook, maar vooral arm. Want het is geen slim idee om een comeback te proberen bewerkstelligen met een verfilming van een lijvige Stephen King-roman. Lijvig, zoals in 'zevenendertig verhaalllijnen die elkaar kruisen en die elk tonnen achtergrondmateriaal meekrijgen'. Om een dergelijk project overzichtelijk in beeld te brengen heb je ofwel veel tijd nodig (een miniserie op tv met andere woorden), of moet je 'gericht schrappen' zodat het materiaal dat je overhoudt een afgelijnd geheel vormt zonder dat de hak en de tak elkaar in de weg zitten. Kasdan en co-scenarist William Goldman kozen voor schrappen, maar hun richtingsgevoel roept vragen op. Goldman (na Hearts In Atlantis en Misery is dit zijn derde King-adaptatie) bewijst daarmee jammerlijk dat hij veel pluimen blijft verliezen, ook al heeft hij parels als Butch Cassidy And The Sundance Kid, Marathon Man, en The Princess Bride op zijn hoed zitten.

Al klinkt de inleiding misschien wel overdreven streng. Eerlijk is immers eerlijk, Dreamcatcher is nou ook niet precies Kings beste roman. Originaliteit werd er afgewisseld met ettelijke kilo's 'referenties uit ouder werk' en dat botste meer dan eens. Eigenlijk zouden we dus 'bravo, Kasdan' moeten zeggen omdat hij er af en toe zowaar nog in geslaagd is om Kings universum boeiend en accuraat op het doek te brengen. Helaas is het verschil tussen het eerste uur en de bergafwaarts-route naar de finale iets te groot om onverdeeld positief te zijn.

Centraal in Dreamcatcher staan vier jeugdvrienden: Jonesy, Beaver, Henry en Pete. Elk jaar reizen ze in het najaar naar een berghut in New England, alwaar ze naar Amerikaanse cowboytraditie de tijd vullen met bier drinken en weerloze herten neerknallen. En met mijmeren over het verleden, want King is nog steeds een meester in het balanceren op de dunne lijn tussen jeugdige demonen en volwassen repercussies. Dit kwartet heeft alvast reden tot mijmeren: tijdens hun schooljaren redden ze de geestelijk gehandicapte Douglas (Duddits zoals hij het zelf uitspreekt) uit de klauwen van een stel onverlaten. Duddits bleef een vriend voor het leven, niet in het minst omdat hij hen ook beloonde met telepathische krachten. Gedachten lezen en telepathisch contact met elkaar is voor hen vaak een peulenschil, maar de gave is niet altijd een zegen.

Kan je met deze achtergrond alleen al een film opbouwen, het vormt slechts de krijtlijnomheining voor een verhaal waarin uiteindelijk alles lijkt te draaien om een invasie van buitenaardse wezens. Net zoals de meeste interplanetaire bezoekers hebben ze weinig nobele bedoelingen en het duurt niet lang of de bewoners en jagers in New England zijn besmet met een akelig virus dat voor rode huiduitslag zorgt, en dat op een postmoderne manier Ripley wordt gedoopt. Over een subtiele Alien-knipoog gesproken. Algauw is het leger ter plaatse om de buitenaardse invasie te stoppen, en om er voor te zorgen dat het virus zich geen weg kan banen uit het quarantainegebied. Kolonel Curtis (Morgan Freeman die eventjes zin had om een bad guy aan zijn cv toe te voegen) gaat daarbij driest te werk en zou vooral het liefst de kampen met de quarantaineburgers naar de eeuwige Walhalla-velden knallen.

En de bovenstaande korte inhoud is nog maar het begin... De focus blijft immers liggen op de avonturen van Jonesy, Beaver , Henry en Pete. En op de manier hoe Duddits in dit alles past. En dan hebben we het nog niet gehad over de wijze waarop de ruimtewezens het virus verspreiden... Meteen ook de beste horrorpassages van Dreamcatcher trouwens (zowel in het boek als in de film). De toiletscene in de berghut is voortreffelijk gefilmd, en op dat moment kon Kasdan niet dichter bij het geschreven voorbeeldwoord komen. Ook de interactie tussen de vier vrienden in het begin van de film is de nagel op de kop: vooral filmcitaten spuiende Beaver (Jason Lee die zich eindelijk nog eens mag losrukken van de banale tienergrollen-prenten) was een plezier om naar te kijken. Pas wanneer Kasdan en Goldman in het laatste uur niet meer weten welke kant ze uit moeten met Kings proza en ze alles ongeïnspireerd beginnen in te korten en aan te passen (het lot van Duddits is in de film helemaal anders dan in het boek) begint alles serieus te haperen. Toch nog lof voor de manier waarop Kasdan de geheugenkamer van Jonesy in beeld brengt. Ook hier zit hij dicht bij Kings origineel, al laat Kasdan tegelijkertijd een pak kansen liggen door vooral in de (opbouw naar de) finale de mogelijkheden van deze 'gimmick' niet volledig te benutten.

Kortom, qua Kingverfilming is dit de goede middelmaat, en qua look (camerawerk, strontwezels en muziek) zelfs uiterst verzorgd. Net daarom is het zo schrijnend dat ergens halverwege Maarten zijn pijp kado krijgt.