In de jaren dertig behoorde de filmstudio Universal nog tot de minors. Dat is een kleinere filmstudio zoals toenmalig Columbia Pictures en United Artists in vergelijking met de majors zoals MGM, Paramount, Warner Bros., 20 Century Fox en RKO. Universal focuste zich met zijn films vooral op de lagere klasse van de samenleving. In die periode onderscheidde de studio zich van de concurrentie, dankzij een hele resem aan horrorfilms. Gerespecteerde filmmakers uit de jaren 1920 zoals James Whale, Tod Browning en Karl Freund begonnen aan een imposante cyclus van films die uitgroeiden tot ware cultfilms.

Tod Browning beet in 1931 de spits af met de verfilming van Bram Stoker's Dracula. Het boek werd voor het eerst gepubliceerd in 1897 en vertelt het verhaal van een vampier die van Transylvannië naar Engeland reist opzoek naar vers bloed. Eenmaal gearriveerd komen een aantal mensen op mysterieuze wijze om het leven. Ook de mooie Lucy en Mina vallen voor de charmes van Dracula. Mina's vader, vriend Johnathan en Professor Van Helsing moeten de vampier naar zijn doodskist verbannen en zo meer bloedvergieten voorkomen.

Bram Stoker zag tot zijn dood in 1912 enkel hoe zijn werk een succesvolle carrière kende als toneelstuk. Zowel Henry Irving, Raymound Huntley als Bela Lugosi kropen ontelbare keren in de huid van het titelpersonage. Carl Laemmle, de stichter van Universal, droomde reeds bij de oprichting van de studio in 1915 ervan om dit werk te verfilmen, pas 16 jaar later gebeurde het ook. Ondertussen was Dracula al verschenen in de Hongaarse prent Dracula's Death (1921) en een jaar later in het legendarische Duitse Nosferatu waarin acteur Max Schreck een memorabele vertolking neerzet. Schreck wordt nog steeds beschouwd als de enige acteur die Dracula vertolkte zoals Bram Stoker hem had beschreven. Over deze acteur werd ook de biografische prent Shadow Of The Vampire (2000) gemaakt, met in de hoofdrol Willem Dafoe.

Dracula en de andere horrorfilms zijn een eiland binnen de filmgeschiedenis van Hollywood, niet alleen omdat ze behoren tot de eerste supernatuurlijke geluidfilms, maar ook omdat ze hoofdzakelijk gemaakt zijn door Europese cineasten, die in de jaren '30 waren overgewaaid als gevolg van het opkomende Nazisme. Het feit dat de Duitse cameraman Karl Freund instond voor de grotendeels statische cinematografie van Dracula, heeft zo zijn bijdrage geleverd aan de look van deze en de latere horrorfilms. Freund kroop in 1932 zelf in de regisseursstoel voor The Mummy. De Crash van Wallstreet en de crisis die daarop volgde, dwong de filmstudio om het budget voor Dracula drastisch te beperken. De basis was niet langer Stokers boek, maar wel de goedkopere toneeladaptatie geschreven voor Broadway, waarin Dracula meer sex-appeal kreeg.

De Hongaarse acteur Bela Lugosi nam de hoofdrol voor zijn rekening. Lugosi verklaarde ooit dat Dracula voor hem zowel een zegen als een vloek is. De rol stigmatiseerde hem voor eeuwig als vampier, maar maakte hem ook even onsterfelijk als zijn personage. Edward Von Sloan stond net zoals Lugosi lange tijd op de planken met dit stuk. Von Sloan werd haast vanzelfsprekend ook gevraagd voor de rol van Professor Van Helsing. Gelijktijdig en met dezelfde sets draaide George Melford ook een Spaanse versie met Carlos Villarias als Dracula en Lupita Tovar als het vrouwelijk schoon. Voor filmliefhebbers zijn beide films het bekijken waard. In vele gevallen meenden de Spanjaarden dat ze dezelfde scènes beter konden spelen dan hun Amerikaanse collega's.

Ondanks de grote aantrekkingskracht en het succes veroorzaakte de productie heel wat deining. Bij horrorfilms staat vaak een wezen centraal dat door zijn uiterlijk uit de maatschappij wordt verbannen. Het wezen is daar niet zo gelukkig mee, en zint op wraak. Niet iedereen kan zich vinden in dit onderwerp zodat shots en dialogen werden geknipt of gecensureerd. En allerlei belangengroepen protesteerden tegen het gewelddadige en duivelse karakter van dit soort films. De voorstelling van Dracula begint zelfs met een waarschuwing, dat de film de kijker zal beroeren en shockeren, en dat ze dus op hun hoede moeten zijn voor wat komen zal. Let ook even op de aftiteling, die begint namelijk met het opschrift dat een goede cast twee keer vermeld mag worden, en dat spreken we niet tegen.