Een man en een vrouw in een huisje en een tuintje, palend aan een mooie plas water. Het had een vakantie-oord kunnen zijn voor de twee maar het is de plaats waar ze wonen - East Hampton New York, samen met hun dochtertje Ruth (Ellen Fanning, zus van Dakota Fanning, War of the Worlds jawel). De ideale omgeving voor Ted om er in stilte zijn kinderboeken te kunnen schrijven. En ook zijn artistieke talenten als tekenaar/schilder in alle rust te kunnen ontplooien. Het is die vooravond wat afgekoeld en Ted reikt zijn vrouw Marion (Kim Basinger, tegenwoordig te casten als ma of als oma) een lakentje aan om haar te beschermen tegen het briesje dat over het water komt opgestoken. Nog maar heel weinig filmminuten later lanceert Ted (na 17 jaar/Nadine herenigd met Kim Basinger) zijn voorstel om een tijd afzonderlijk te gaan wonen (meteen de eerste oneffenheid in het scena- rio want het zal voor wie weg wil van zijn vrouw wel worst wezen als mevrouw enkele dagen later een flinke snotvalling heeft als ze te lang buiten heeft gezeten...). Er zal met een beurtrol gewerkt worden. De ene dag woont men thuis, de dag daarna verblijft men op een andere locatie, enzo- verder... Hun dochtertje Ruth blijft uiteraard thuis en ziet dus de ene dag haar moeder, de andere dag haar vader voor haar zorgen. Alhoewel, er is ook nog de babysitter Alice die een aantal ouder- lijke taken van hen overneemt. Onmiddellijk gekoppeld aan zijn voorstel laat Ted weten aan Marion dat hij contact heeft opgenomen met ene Eddie, een jonge laatstejaars student aan 'Exeter' die in het verlengde van zijn keuze qua studierichting een goede assistent kan zijn voor Ted als auteur. Wat hij dan wel concreet te bieden heeft of waarmee hij hem kan helpen ? vraag Marion. Ted blijft haar het antwoord schuldig.

Nadat Eddie wordt afgehaald door Marion maakt hij kennis met de nieuwe omgeving waar hij geruime tijd zal vertoeven. Een huis waarin de muren volhangen met zwart/wit foto's. Voornamelijk van mensen die er niet (meer) wonen. Plaatjes die voor Ruth heel belangrijk zijn en waar ze haar stoeltje maar wat graag voor bijschuift om ze een trapje hoger te bewonderen.En over te vertellen, over vroeger... Aan Alice, maar ook aan Eddie. Deze laatste mag de getikte teksten van Ted telkens opnieuw invoeren in de oude schrijfmachine die hij nog gebruikt. En als chauffeur ten dienste staan van hem. Hem naar zijn 'model' brengen waar hij misschien wel wat meer beleeft dan enkel teken- en schilderplezier... Stilaan gaat de 18-jarige Ted ook gevoelens koesteren voor Marion die op een dag zijn kamer binnenkomt en hem aan de rand van het bed ziet staan met de onderbroek naar beneden en enkele voor hem stimulerende en prikkelende attributen op het bed verspreid...

The door in the Floor is gebaseerd op het boek A Widow for One Year van John Irving, de zestiger die een Academy Award won voor zijn (herschreven) scenario van The Cider House Rules. Irving had een aantal verzoeken om zijn roman te gaan verfilmen al afgeslagen toen hij gewonnen was voor Tod Williams' idee om slechts het eerste stuk/derde van het boek te gaan verfilmen (!). Het kan een verklaring zijn voor enkele van onze onderstaande bedenkingen. The Door in the Floor heeft een interessant uitgangspunt. Twee volwassenen raken uitgekeken op hun huwelijk (om een aantal redenen waar je bij één ervan lang het raden naar hebt) en halen een jonge kerel in huis. Zoiets lijkt automatisch af te stevenen op een 'Menage à trois' situatie maar zo eenvoudig wordt het niet, voor zover zoiets 'eenvoudig' kan zijn natuurlijk. Er zijn een aantal scè- nes in de film waarop kan verdergebouwd worden maar je hebt op het einde van de film enkel maar het gissen naar het waarom ervan. Een interessant scenario-kapstokje dat niet verder wordt aangekleed dus en je wat op je honger laat zitten. De scène waarin Ruth getuige is van de nachtelijke slaapkamer-activiteit van haar moeder bijvoorbeeld en vooral de manier waarop Marion hierop reageert. De reden van Marion's beslissing op het einde van de film zéker. Vraagstukken zonder antwoord die eigenlijk ook niet interessant genoeg zijn om lang over na te praten maar misschien wel een antwoord krijgen in de twee laatste derdes van het boek. The door in the Floor is een drama dat wij maar wat graag hadden zien afgesloten worden met een flinke scenario-dreun maar die blijft blijft uit alhoewel de verhaaltjes van Bridges (op het einde maar zeker ook dat met de diaprojector) wél wat goed maken. In de plaats daarvan krijgen we af en toe een stukje dat sommigen aan het lachen brengt. Moeilijk te begrijpen dat Tod Williams ook voor dit soort ingrediënten koos. Wat wanna be funny filmflitsen in iets wat echt wel een geladen drama had kunnen worden...