Fede Alvarez’ langspeeldebuut ging niet onopgemerkt voorbij. Zijn remake van Sam Raimi’s “Evil Dead” bleek over genoeg panache te beschikken om de aanhangers van het origineel te charmeren in plaats van te schofferen, en zowat elke rechtgeaarde horrorfiel had zin om te juichen bij de grandguignoltaferelen die Alvarez drie jaar geleden over het scherm liet vloeien. Inmiddels heeft Alvarez opnieuw een genrehit te pakken, andermaal onder het goedkeurend producerend oog van Raimi. Het “Evil Dead”-kunstje herkauwen doet Alvarez niet. Het maniakaal bloedvergieten staat hier op een lager pitje en het is vooral de suspensekraan die wagenwijd wordt opengedraaid. Al etaleert Alvarez toch opnieuw een voorliefde voor een buiten de gangbare lijnen kleurend gebruik van allerlei timmer- en schrijnwerkmateriaal.

“Don’t Breathe” doet lekker tegendraads zijn ding in het huidige horrorklimaat en laat bovennatuurlijk schrik- en vliegwerk en shaky cam-oogpunten resoluut links liggen. De insteek is meer thrillergericht en de horror krijgt daardoor een menselijk niveau. Of toch bijna, daar Alvarez uiteindelijk een iets te groteske twist inbouwt om volledig realistisch te kunnen zijn.

Drie jeugdige inbrekers scharrelen hun fortuin bij elkaar op basis van tips van ene Alex (Dylan “Goosebumps” Minnette) wiens vader bij een beveiligingsfirma werkt. Dankzij hem geraakt het trio aan de juiste sleutels en codes om in te breken in bling ring villa’s. Alex doet dat vooral om in de gratie te staan bij Rocky (Jane Levy, ook van de partij in “Evil Dead”) die zo snel mogelijk met haar kleine zus weg wil uit de klauwen van hun witterommelmoeder. De derde zijde van de driehoek is de gewelddadige en licht psychotische Money. En ook de minst belangrijke, daar hij als eerste het loodje legt. Woops, een spoiler, maar geen grote.

Het is Money die met het idee komt om een oorlogsveteraan te overvallen. Die woont helemaal geïsoleerd in een zo goed als leegstaande wijk. Het gerucht doet de ronde dat de man destijds driehonderdduizend dollar smartgeld ontving van de familie van de vrouw die zijn dochter doodreed. Tijdens het scouten van de omgeving ontdekt het drietal dat de man (Stephen Lang) blind is. Hetgeen hen even doet aarzelen, maar uiteindelijk geen beletsel vormt om toch door te zetten met hun plan. Wat volgt is een intens in beeld gebrachte rollercoaster waarin Alex en Rocky moeten zien te ontsnappen uit het huis van een man wiens handicap nauwelijks een beletsel is om van zijn woonst een gigantische gevangenis te maken. En die op de koop toe een redelijk opzienbarend geheim met zich blijkt mee te dragen.

Alvarez toont zich uitstekend beslagen in het in beeld brengen van strakke spanning. En dat is meteen de koopwaar van “Don’t Breathe”. Bovendien verliest Alvarez niet veel tijd met omwegen of expositie: ‘lean and mean’ stond duidelijk in grote letters boven het script geschreven. En gemeen wordt het zeker, zelfs al is de gore grotendeels suggestief. Als puntje bij paaltje komt blijkt dat Alvarez een film aflevert die meer gimmickgedreven is dan echt nagelbijtend spannend. Waardoor “Don’t Breathe” voor een minder klam gevoel zorgt dan pakweg ‘Wait Until Dark”. Al is die klassieker uit 1967 uiteraard bijna niet te evenaren. Kortermijnspanning of niet, de genreleut druipt in elk geval uit elke porie – en daar draait het hier om. En als er een pipo in Hollywood plots zou beslissen om een remake van “Cujo” te financieren (dood van Tad Trenton inclusief) dan mag die zeker bij Alvarez komen aankloppen.