Net zoals in de meeste thrillers kent ook “Disturbia” een vredig, rustig begin. Vader en zoon staan bijna tot aan de knieën in een voorbijkabbelend riviertje, slaan een (vis)lijntje uit en proberen op die manier de grootste exemplaren onder de zwemmende dieren aan de haak te slaan. “Is dit nu zo’n zoon-vader moment ?” vraagt Kale aan zijn vader, wat aangeeft dat de momenten dat zij beiden tijd maken voor elkaar echt wel beperkt geweest zijn in het verleden.

Maar de vreugde is van korte duur. Een spectaculair verkeersongeval op weg naar huis zorgt ervoor dat het vispartijtje het laatste is geweest. Maar ook dat Kale met een knagend schuldgevoel zit, iets wat zelfs een jaar na het ongeval duidelijk zijn sporen heeft nagelaten. Tijdens een les Spaans maakt de leraar een opmerking over Kale’s vader wat bij hem de stoppen doet doorslaan. Met een welgemikte rechtse klopt Kale de man de grond, iets wat hem verzekert van een afspraakje met de plaatselijke jeugdrechter. Die is (naar Amerikaanse normen, hier in België worden die dingen allicht anders opgelost) nog schappelijk en stuurt Kale naar huis. “Huisarrest” is het belangrijkste woord uit het vonnis, de termijn : 3 maand.

Resultaat : Kale zit zo’n beetje 'opgesloten' in zijn eigen huis. Hij kan wel naar buiten maar mag het niet. Het elektronisch gesofistikeerd bakje dat aan zijn enkel werd bevestigd heeft ondermeer twee lichtjes : een groen (alles ok) en een rood dat aanfloept wanneer hij zich buiten de toegestane afstand van de ontvanger verwijdert. Net als het uittrekken van de stekker (natuurlijk) zorgt dit ervoor dat de Politie onmiddellijk wordt verwittigd wanneer de veroordeelde jongeling zich op die manier niet aan de voorwaarden in het vonnis houdt.

Maar Kale’s moeder heeft ook haar eigen strafmaatregelen die ze doorvoert. Het spreekt voor zich dat de computer en het internet een belangrijk tijdverdrijf zijn voor Kale maar de ITunes account wordt al snel afgesloten. De mogelijkheid om met (zo’n zalige Xbox 360 Console) computerspelletjes te spelen ook. En wanneer Kale op zijn kamer betrapt wordt bij het kijken naar ‘Trash Tv’ gaat de stekker er niet uit maar er wel af. Knip. Met de schaar. Gedaan dus ook met televisie kijken… Wat er dan nog over blijft ? een verrekijker en alle vensters van de woning die uitgeven op de respectievelijke buren.
Eén ervan is Ashley, een knappe verschijning waar Kale op een vrij stuntelige manier mee kennis maakt, enige tijd nadat hij door de Politie op de grasmat werd gekwakt toen hij even over de spreekwoordelijke schreef was gegaan. Een andere buurman is Robert Turner. Die rijdt ondermeer met een Ford Mustang met hetzelfde kleur en dezelfde kenmerken als het signalement van de auto van een (van moord) verdachte man die op het nieuws wordt verspreid. Wanneer Kale op een avond dan ook nog eens een vrouw in paniek door zijn huis ziet rennen, staat voor hem (en zijn vriend Ronnie die hem komt vergezellen bij zijn bespiedende verrrekijker-sessies) vast dat Robert wel iets meer doet dan enkel het gazon maaien. Alleen... Kale heeft door zijn enkelband natuurlijk zijn beperkingen en hij wordt niet makkelijk geloofd door de wetsdienaars en hun oversten wanneer hij hen probeert duidelijk te maken dat zijn buurman een moordenaar is die mensen laat verdwijnen. Het wordt nog moeilijker wanneer zijn moeder in contact komt met mijnheer Turner en niets gelooft van de beweringen van haar zoon…

“Disturbia” speelt op veilig. Alle klassieke thriller-ingrediënten zijn aanwezig en die stelling gaat volledig op tot en met het niet onverwachte en voor sommigen zelfs voorspelbare einde. Gelukkig laat D.J. Caruso zich niet verleiden tot het cliché van het laatste slachtoffer op het einde van de film die dan toch weer tot leven komt.
“Disturbia” kent een langgerekte, spannende finale en dat alleen al is een goede reden om deze film op (koop-)DVD een kans te geven. Een soort “Rear Window” op maat gemaakt voor de 21e eeuw als het ware.

De extra’s zijn vrij kort. Naast de trailer, bijna 50 foto’s , een overbodige ‘Music Video’ en een viertal verwijderde scènes staat er een audiocommentaartrack op de DVD, een klassieker onder de DVD-extra’s zeg maar. Hierin komen regisseur D.J. Caruso, Shia Labeouf en Sarah Roemer aan het woord en het is duidelijk dat je door het herbekijken van de film met hun hulp een pak interessante info over de film te weten komt die alleen deze mensen je kunnen geven.
Het activeren van de ‘Serial Pursuit’ zorgt er dan weer voor dat tijdens de film ‘popups’ verschijnen op het scherm met… informatie jawel.
Jammer dat het stukje ‘outtakes’ (grappige dingen die op de set gebeurden) zo kort is (1’ 22”). Ten slotte is er nog een ‘Making of’, een featurette die zo’n beetje een verzameling is van alles en waar heel wat mensen van cast en crew aan het woord komen.
De extra’s van de DVD zijn dus zo’n beetje als de film, vrij goed maar niet echt verrassend.