In een blockbusterjaar gevuld met sequels, prequels, remakes, reboots en andere afgeleide levensvormen is deze Disneyprent een groot risico. Zeker omdat het prijskaartje tegen de honderdtachtig miljoen dollar aanschurkt. De tegenvallende recette tijdens de premièreweek in Amerika doet alvast het ergste vrezen: de kans dat “Tomorrowland” (in de Benelux uitgebracht als “Project T” om verwarring met het gelijknamige dancefestival te vermijden) de “Lone Ranger” van 2015 wordt, is met andere woorden reëel. Misschien dat George Clooney alsnog wat demografisch zwaardere achterwerken in de pluche zetels krijgt voor een film die hoop en vertrouwen preekt in zwartgallige tijden. Het veelvuldig preken is er voor sommigen alvast teveel aan, getuige de stiefmoederlijke behandeling bij nogal wat recensenten. Jammer, daar Brad Bird (“Ratatouille”, “The Incredibles”, “Mission Impossible: Ghost Protocol”) voor genoeg grootschalig vertier zorgt om weg te komen met de overdosis hoop en glorie.

Bird en coscenarist Damon Lindelof (“Lost”, “Prometheus”) haalden de inspiratie bij de spirituele erfenis van Walt Disney zaliger: een gezonde dosis optimisme tegenover vernieuwende technologieën en de toekomst, al dan niet in stilte dromend van een utopia waar iedereen beter kan worden. Of zoals John Lennon ook al zaliger het zei en zong: Imagine. Een visie die Walt gebruikte bij het ontwerpen van de “Tomorrowland”-secties in zijn pretparken en die als een rode draad doorheen dit futuristisch sprookje met een hoog Jules Verne-gehalte gevlochten zit.

Het door Brad Bird geconcipieerde utopia straalt een fikse dosis nostalgie uit. De monorails, jetpacks en schijnbaar nooit eindigende zwembaden zouden evengoed uit een schetsboek van Walt Disney uit de jaren vijftig kunnen komen. Het utopia bevindt zich in een andere dimensie en de rechtstreekse verbindingen met de aarde zijn supergeheim en enkel voorbehouden aan het kruim van het kruim. Wie dat kruim is, wordt beslist door de afstammelingen van de geestelijke vaders. Zonder al teveel spoilers in de groep te gooien (wij beleven onze bioscoopavonturen het liefst met zo weinig mogelijk informatie vooraf en hopen van jullie hetzelfde) willen we kwijt dat er eigenlijk twee protagonisten zijn in “Tomorrowland”. Frank Walker George Clooney) die als kind in de toekomstwereld verzeilde en er vervolgens uit werd verbannen omdat hij iets had gebouwd dat het einde betekende van zowel de toekomstwereld als de aarde. Toch is hij een van de weinige die schijnt te weten hoe het leven op aarde van een gewisse dood kan worden gered. Hulp krijgt hij daarvan van Casey (Britt Robertson, bekend uit “The Longest Ride” en de Stephen King-reeks “Under The Dome”), een ondernemende meid die als dochter van een NASA-ingenieur over genoeg technologische en wetenschappelijke bagage beschikt om de toekomst rooskleurig te laten kleuren.

Bird rijdt geen vlekkeloos parcours. Met zijn pleidooi voor visie, lef, vertrouwen en langetermijndenken geeft hij het politieke establishment en de menselijke onverschilligheid een schop onder de kont, en die zal niet aan iedereen besteed zijn. Voor de allerkleinsten is het waarschijnlijk te ingewikkeld, voor de overrijpe jeugd of gedesillusioneerde volwassene misschien te naïef. Een film die zich moeilijk laat verkopen dus. Voor elk sputterend moment is er nochtans één dat in de roos schiet. Is het niet door de panachevertolkingen van Britt Robertson – net als in “Mad Max: Fury Road” viert het feminisme hoogtij – en George Clooney, dan toch zeker door de visuele inkleding. De hypereigentijdse visuele effecten ogen lekker ouderwets: van het fiftiesdesign van de futuristische sets tot de draad- en kabelrobots die van de set van “Futureworld” lijken weggelopen. In een waanzinnige actiescène laat Bird zelfs iemand neermeppen met een levensgrote Han Solo in carboniet. Zonder meer gesmeerd vertier.

Dat het raderwerk hier en daar eens stokt en dat er soms veel expositie nodig is, is bijzaak. Zeker in het licht van Birds zichtbare geloof in dit project. Eigenlijk valt “Tomorrowland” te vergelijken met J.J. Abrams’ “Super 8” van vier jaar terug. Waar Abrams een in liefde gedrenkte hommage afleverde aan het Spielberguniversum, doen Bird en Lindelof hetzelfde met de erfenis van Disney. Perfect is het resultaat geenszins, zolang het duurt is het echter ontegensprekelijk mooie cinema waarvan de imperfectie eerder te koesteren dan te mijden valt.